Εξ έγκυρων πηγών, μαθαίνω πως στο γραφείο του προέδρου του ΣΥΡΙΖΑ είχαν κατατεθεί εισηγήσεις περί διαγραφής του Παύλου Πολάκη. Έτσι, λένε, κάποιοι, πως εάν ελάμβανε, τη σχετική απόφαση, θα έδειχνε ένα διαφορετικό πρόσωπο και θα έστελνε ένα πολιτικό μήνυμα για το νέο κόμμα που θέλει να δημιουργήσει.
Φεύ! Μια ανάλογη απόφαση θα προκαλούσε νέους σεισμούς με άγνωστες συνέπειες. Μέτωπο κατά του Αλέξη Τσίπρα, μέτωπο κατά του Σφακιανού, θα ισοδυναμούσε με επί του πρακτέου διάσπαση. Η αλήθεια είναι πως ο πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ δεν τα πάει πλέον, καλά με τον Παύλο Πολάκη. Λέγεται πως αναμένει την πολιτική στιγμή που θα τον διαγράψει. Αλλά και πάλι, ο βουλευτης της Κρήτης, λέγεται, πως είναι έτοιμος να δημιουργήσει δικό του κόμμα απέναντι στους «συμβιβασμένους» και στα «βρώμικα» χέρια.
Το «δάσος», όμως, δεν είναι τα εσωκομματικά της αξιωματικής αντιπολιτεύσεως. Είναι ο σύγχρονος «Αυριανισμός». Η υποκουλτούρα της πολιτικής που εδράζεται στην «αλήθεια» του λαϊκισμού και στην ιδεολογική εκμετάλλευση των ανισοτήτων. «Η γλώσσα του λαού, είναι η γλώσσα της αλήθειας», υποστηρίζουν όσοι εκφράζονται με δήθεν απλοϊκότητα. Γιατί η γλώσσα του λαού, πράγματι μπορεί να είναι η γλώσσα της αλήθειας, όταν εκφράζεται με την αυθεντικότητα της. Εξάλλου και στις εκλογές λαϊκή έκφραση πραγματοποιείται…
Η τοξικότητα στην πολιτική δεν είναι βεβαίως, ελληνικό φαινόμενο. Στο ίδιο ιδεολογικό πλαίσιο κινούνται και οι λαϊκιστές στις ΗΠΑ, αλλά και στην Ευρώπη. Ο παρανομαστής είναι κοινός. Ένα απλό γεγονός μετατρέπεται σε μείζον πολιτικό ζήτημα, η λύση του οποίου είναι η αντιπαράθεση με ορολογία γηπέδου αφού «έτσι μιλάει ο λαός». Ο λαϊκιστής δεν έχει πολιτική στάση, ούτε καν ιδεολογική ταυτότητα. Η αντίληψη είναι κοινή.
Μοναδικός αντίπαλος σε αυτή τη χυδαία κατρακύλα είναι ο πολιτισμός της δημοκρατίας. Στις οξύτατες διαμάχες μεταξύ Κ. Καραμανλή και Α. Παπανδρέου, η βάση ήταν ο σεβασμός του αντιπάλου. Ακόμη και οι προσωπικές κόντρες Τσίπρα-Μητσοτάκη, διακρινόντουσαν για τις ιδεολογικές διάφορες και όχι για τον «προδότη» πολιτικό. Η ελληνική δημοκρατία χαρακτηρίζεται από ισχυρές αξίες πολιτικού πολιτισμού.
Όσο το ανέχεσαι τόσο το ενισχύεις. Διαχωρίζεις τη θέση σου και φεύγεις. Τα κόμματα και οι ηγέτες τους καθορίζουν και την κουλτούρα των μελών τους. Αλλιώς ταυτίζεσαι…
