Γιατί ήδη «βουλιάξαμε». Η συζήτηση για τις φωτιές δεν έχει τελειωμό. Όσο βέβαια, καίγονται ακόμη τα δάση μας. Γιατί δυστυχώς, για μια ακόμη φορά, μόλις καταφέρουμε να τις σβήσουμε ή φτάσει η πυρκαγιά, μόνη της στη θάλασσα, όλα θα ξεχαστούν. Κάποιο άλλο γεγονός θα γίνει πρωτοσέλιδο και όλα θα αφεθούν στη γνωστή τους μοίρα. Ειδικά τώρα το καλοκαίρι κάποιο «κουτσομπολιό» θα προσελκύσει το ενδιαφέρον μας ή κάποιο θαλάσσιο ατύχημα. Άλλη μάστιγα και αυτή. Η παλιά γενιά της δημοσιογραφίας είχε τρεις βασικές αρχές: αίμα, στέμμα, σπέρμα. Δολοφονίες, τα κουτσομπολιά για το παλάτι, και τα σεξουαλικά εγκλήματα. Τα ίδια, δηλαδή, όπως και τώρα.
Σαφώς και η μάχη για τη σωτηρία των δασών είναι και συνεχής και δυσανάλογη των δυνατοτήτων όλων των χωρών. Ανεξαρτήτως της οικονομίας. Ενισχύεται περισσότερο, μάλιστα, με την κλιματική κρίση. Η ΝΑΣΑ ανακοίνωσε πως ο φετινός Ιούλιος είναι ο θερμότερος εδώ και χιλιάδες χρόνια.
Το ζητούμενο δεν είναι μόνον πως σβήνεις μια φωτιά. Αλλά η πρόληψη. Δηλαδή πως μειώνεις τις πιθανότητες μιας μεγάλης πυρκαγιάς. Τι μέτρα λαμβάνεις έτσι ώστε από τη στιγμή που θα ανάψει η σπίθα, γιατί νομοτελειακά θα ανάψει, να έχει ελαχιστοποιήσει τις συνέπειες.
Βεβαίως η σωτηρία των ανθρώπων είναι το πρώτο μέλημα. Το σπίτι, δύσκολα ή εύκολα ξαναφτιάχνεται. Ο άνθρωπος δεν ξαναγυρίζει. Και η «αλυσίδα» του πόνου της έλλειψης του, είναι τεράστια. Ανεξαρτήτως και των οικογενειακών οικονομικών δυσκολιών.
Η Αθήνα, πια, μοιάζει να ζει τις τελευταίες στιγμές του ιστορικά θεραπευτικού της κλίματος. Τα περιφερειακά της δάση έχουν μειωθεί δραματικά. Οι ελάχιστες φυσικές της αναπνοές αργοσβήνουν. Τα ποτάμια τα μπαζώσαμε εδώ και πολλά χρόνια. Και αν δεν υπήρχε και η ευαισθησία της ιδιωτικής πρωτοβουλίας με τις αναδασώσεις και τις επιδοτήσεις τότε ήδη η κατάσταση θα ήταν τελεσίδικη. Η μοναδική, ίσως, «αναπνοή» της ελληνικής πρωτεύουσας είναι η θάλασσα της. Και αυτή, την τελευταία στιγμή διεσώθη με τον βιολογικό καθαρισμό. Ακόμη και αυτή, όμως, δείχνουμε, να συνεχίζουμε να μη τη σεβόμαστε, πετώντας «εντός» της οτιδήποτε μας είναι αχρείαστο.
Και, όμως, η καταστροφή δεν έχει επέλθει. Το Αττικό κλίμα, επιβαρυμένο μοιάζει να αντέχει. Δύσκολα, είναι η αλήθεια. Αλλά αντέχει. Υπάρχουν ευκαιρίες, όπως σημειώνουν και οι επιστήμονες. Με νέα σύγχρονα σχέδια, με διαφορετικές δενδροφυτεύσεις, με αλλαγή των σχεδίων, προστασίας και πυρόσβεσης, με ΜΙΑ κεντρική ευθύνη. Με έργα προοπτικής και ταυτοχρόνως προστασίας των εναπομείναντων περιφερειακών δασών. Με ρήξη απέναντι σε όλους.
Η επόμενη ημέρα για την Αθήνα, δεν μπορεί να περιμένει. Δεν έχουμε την «ευκαιρία» να «βουλιάξουμε». Γιατί αυτό είναι γεγονός. Αν δεν αλλάξουμε δεν έχουμε ζωή. Και κυρίως τα παιδιά μας. Δεν υπάρχουν ευκαιρίες. Υπάρχει μια μόνο ευκαιρία. Και αυτή οφείλουμε όλοι να την λάβουμε ΤΩΡΑ.
Γιατί ακόμη και αν γεμίσουμε από φωτοβολταϊκά που είναι το μέλλον της ενέργειας, αν δεν αλλάξουμε και σχεδιάσουμε το μέλλον, δεν θα υπάρχει κανείς να τα απολαύσει.
