Τέλος εποχής για το εστιατόριο του Μαξίμου

Της Λινας Γιανναρου

Σε μια περίοδο που ευδοκιμούν οι συμβολισμοί, το κλείσιμο του εστιατορίου του Μεγάρου Μαξίμου, με απόφαση του Αντώνη Σαμαρά, αναρτά το δικό του «τέλος εποχής». Από τις ημέρες της μεγάλης δόξας, των πολυτελών δείπνων και του γκλάμουρ ώς την απαξίωση, την οικονομική στενότητα και το τελικό λουκέτο, το εστιατόριο μοιάζει να έκλεισε αθόρυβα έναν κύκλο, αφήνοντας θέση για ό,τι έρχεται. Οι 63.000 ευρώ που εξοικονομήσαμε (τα ετήσια λειτουργικά έξοδα) δεν θα βγάλουν τη χώρα από το τέλμα, ούτε όμως και οι... κοτομπουκιές, η τελευταία σπεσιαλιτέ του κυλικείου, αναμένεται να λείψουν σε κανέναν.

Τριάντα χρόνια θα έκλεινε φέτος το εστιατόριο. (Στην πραγματικότητα, πρόκειται για μια κουζίνα που τα τελευταία χρόνια λειτουργούσε και ως καντίνα. Τα γεύματα παρετίθεντο στη μεγάλη τραπεζαρία του 1ου ορόφου, απέναντι από το γραφείο του πρωθυπουργού). Ανοιξε λίγο αφότου το Μέγαρο Μαξίμου μετατράπηκε σε πρωθυπουργική έδρα το 1982, με πρωτοβουλία του τότε υπουργού Προεδρίας Μένιου Κουτσόγιωργα, προκειμένου να εγκατασταθεί ο Ανδρέας Παπανδρέου. Ιδέα του Κουτσόγιωργα ήταν και το εστιατόριο: κάποιος έπρεπε να ετοιμάζει το γεύμα του πρωθυπουργού, αλλά και να φροντίζει τους επισκέπτες του. Και επρόκειτο για ορδές...

Ολα αυτά τα χρόνια, βεβαίως, το εστιατόριο περιέθαλπε και όλους τους εργαζομένους του Μαξίμου και τα επιτελεία των άλλων δέκα πρωθυπουργών που πέρασαν από εκεί (Τζαννής Τζαννετάκης, Ιωάννης Γρίβας, Ξενοφών Ζολώτας, Κωνσταντίνος Μητσοτάκης, Κωνσταντίνος Σημίτης, Κώστας Καραμανλής, Γιώργος Παπανδρέου, Λουκάς Παπαδήμος, Παναγιώτης Πικραμμένος και Αντώνης Σαμαράς).

Ο σεφ Ναπολέων


Διόλου τυχαία, τουλάχιστον σημειολογικά, τις πιο ένδοξες ημέρες τις είχε ζήσει το εστιατόριο επί Κώστα Σημίτη. Τότε ήταν που είχε αναδειχθεί σε «μορφή» της πρωθυπουργικής κατοικίας ο σεφ Ναπολέων, που σαν φάντασμα του Μαξίμου ήταν πανέτοιμος νυχθημερόν να καλύψει τις ανάγκες του πρωθυπουργού. Δεδομένου ότι συχνά πυκνά ο κ. Σημίτης άνοιγε τις σάλες του μεγάρου για καλλιτέχνες, δημοσιογράφους και πανεπιστημιακούς, το μαγειρικό ταλέντο του Ναπολέοντα είχε λάβει διαστάσεις μύθου. Για τις ιδιωτικές συναντήσεις του, πάντως, ο κ. Σημίτης δεν παρέκκλινε ιδιαίτερα από τα γνωστά καναπεδάκια με σολομό, τα ντολμαδάκια και τα λαχανικά κομμένα ζιλιέν.

Επί πρωθυπουργίας Κώστα Καραμανλή, το εστιατόριο άρχισε να υπολειτουργεί, αφού ο πρωθυπουργός είχε διαλέξει ως «έδρα» του τη Ραφήνα. Παρ’ όλα αυτά, δεν αντικατέστησε τον Ναπολέοντα με άλλο μάγειρα, όπως ήταν η εισήγηση ορισμένων εκ των στενών του συνεργατών. Τα πράγματα άλλαξαν όταν ένοικος του Μεγάρου Μαξίμου έγινε ο Γιώργος Παπανδρέου. Χαρακτηριστικό ήταν ότι τις πρώτες ημέρες μετά την ανάληψη των καθηκόντων του φέρεται να δήλωσε ότι «βρήκα μάγειρες και κηπουρούς, αλλά όχι ένα κομπιούτερ». Ο κ. Παπανδρέου μείωσε σημαντικά τα λειτουργικά έξοδα του εστιατορίου, αλλά δεν απαρνήθηκε τις υπηρεσίες του. Γνωστός για την αδυναμία του στην υγιεινή διατροφή, επέλεγε συνήθως πιάτα με ψάρι και λαχανικά. Με περιορισμένη δυναμικότητα πια, το εστιατόριο του Μεγάρου Μαξίμου άρχισε να παίζει δευτερεύοντα ρόλο. Μπορεί να τάιζε τα στελέχη και τους υπαλλήλους, όμως για τα επίσημα γεύματα αναζητούνταν άλλες, εξωτερικές, λύσεις.

Συσκέψεις αντί γευμάτων


Οσο το τιμόνι της χώρας είχε ο Λουκάς Παπαδήμος φυσικά επίσημες εκδηλώσεις δεν πραγματοποιούνταν. Αντί για γεύματα και δείπνα, η τραπεζαρία του Μεγάρου Μαξίμου χρησιμοποιούνταν για τις συσκέψεις του επιτελείου του πρωθυπουργού. Οσο για το μενού του εστιατορίου περιοριζόταν πια σε δύο ή τρία πιάτα κάθε μέρα, τα οποία επαναλαμβάνονταν πολλές φορές μέσα στην εβδομάδα. Μια σταθερά σχεδόν ανακουφιστική, εάν λάβουμε υπόψη την ταραχώδη πολιτική ζωή του τόπου αυτήν την περίοδο. Δεν ήταν λίγες οι φορές πάντως που αντί για το φαγητό του εστιατορίου τα στελέχη του Μαξίμου επέλεγαν τη λύση του ντελίβερι - σουβλάκια, πίτσες και κόκα κόλα, να ξεγελαστεί η πείνα. Ολοι, ακόμη και οι λιγοστοί πια υπάλληλοι του κυλικείου (επτά τον αριθμό) έμοιαζε ήδη να περιμένουν το τέλος εποχής που πλησίαζε.
Πηγή: skai.gr