Της Αθηνάς Παπακώστα
Για κάποιους είναι το τέλος μίας εποχής αφού δύσκολα μπορούν να φανταστούν την πολιτική σκηνή της Ιταλίας δίχως τον Σίλβιο Μπερλουσκόνι. Σε δήλωσή της η πρωθυπουργός της χώρας, Τζόρτζια Μελόνι, ανέφερε ότι «πρώτα απ' όλα ήταν ένας μαχητής, ένας άνθρωπος που δεν φοβήθηκε να υπερασπίσει τις ιδέες του».
Τον αποκαλούσαν «Καβαλιέρε» που σημαίνει ιππότης και οι Ιταλοί έζησαν μαζί του τουλάχιστον τρεις δεκαετίες. Έγινε ένας από τους πλουσιότερους ανθρώπους επί γης, ίδρυσε ένα κόμμα από το πουθενά σε λιγότερο από έναν χρόνο και εξελίχθηκε στον μακροβιότερο πρωθυπουργό της Ιταλίας.
Η ζωή του Σίλβιο Μπερλουσκόνι τελείωσε στο νοσοκομείο του Μιλάνο. Ήταν 86 ετών. Ο μύθος του όμως στην Ιταλία θα παραμείνει αθάνατος. Όχι απαραιτήτως για τους σωστούς λόγους.
Προτού γίνει πρωθυπουργός ο Σίλβιο Μπερλουσκόνι ήταν ήδη αυτοκράτορας των οικοδομών, μεγιστάνας των Μέσων Ενημέρωσης της χώρας και βασιλιάς του ποδοσφαίρου αφού είχε αγοράσει τη χρεοκοπημένη Μίλαν και την έφτασε στην κορυφή της Ευρώπης.
Εξελέγη για πρώτη φορά πρωθυπουργός της Ιταλίας το 1994 και ξανά το 2001 αλλά και το 2008. Το συντηρητικό του κόμμα το βάφτισε με το σύνθημα της Εθνικής ομάδας ποδοσφαίρου της Ιταλίας... Φόρτσα Ιτάλια και κυβέρνησε τη χώρα του σαν να ήταν πολυεθνική με ομιλίες που θύμιζαν στρατηγό, CEO, προπονητή αλλά και γελωτοποιό.
Από νωρίς όλοι ήξεραν πως έχουν να κάνουν με έναν λαϊκιστή σόουμαν που αμφισβητούσε το κατεστημένο που στην ουσία τον δημιούργησε, που αγαπούσε να παραμένει μαυρισμένος προτού καν εμφανιστεί στην παγκόσμια πολιτική σκηνή ο Ντόναλντ Τραμπ, που ήταν στενός φίλος με τον Βλάντιμιρ Πούτιν και που αψηφούσε συνειδητά κάθε έννοια πολιτικής ορθότητας.
Η σχέση του με το κοινό ξεκίνησε από νωρίς, όταν ακόμη τραγουδούσε σε κρουαζιερόπλοια, και σε ολόκληρη την ενήλικη ζωή του δεν σταμάτησε να επιζητεί το χειροκρότημα και τον θαυμασμό. Ακόμη και η βίλα του στο Αρκόρε μετετράπη σε ένα παλάτι ενώ, εκείνη στη Σαρδηνία «έκρυβε» μέσα της ένα τεχνητό ηφαίστειο από το οποίο ξεπηδούσε τάχα λάβα.
Η ιταλική τηλεόραση τον προσκύνησε. Με έμπνευση το αμερικανικό τηλεοπτικό τοπίο άλλαξε την ιταλική τηλεοπτική πραγματικότητα προς το χειρότερο χαρίζοντας στους Ιταλούς την «ευκαιρία» να παρακολουθούν τηλεοπτικά προγράμματα που φιλοξενούσαν σχόλια τα οποία έφτυναν κάθε πολιτική ορθότητα και αστεία στα οποία γυναίκες φτιαγμένες κατά τα πρότυπα της πατριαρχίας και ημίγυμνες κατά των κανόνων του σεξισμού θα γελούσαν. Μάλιστα αυτό το «κουσούρι» έχει μείνει ακόμη και σήμερα στην ιταλική τηλεόραση.
Για πολλούς η στροφή του στην πολιτική δεν έγινε για λόγους ιδεολογικούς αλλά για σκοπούς επιχειρηματικούς αφού ο ίδιος φέρεται να ήθελε να προστατεύσει τα συμφέροντά του.
Κοιτώντας κανείς την πολιτική του κληρονομιά θα βρει λίγα πράγματα τα οποία έφερε στο τραπέζι τα οποία άλλαξαν την Ιταλία προς το καλύτερο ενώ, θα διαπιστώσει ότι όλα έμοιαζαν να γίνονται για να είναι η δική του εικόνα αυτή που θα μεταμορφωνόταν την επόμενη ημέρα σε κάτι σπουδαιότερο.
Οι Ιταλοί έβλεπαν σε εκείνον το καλό και το κακό με τον ίδιο να πολώνει τη χώρα, όσο κανείς κατά τη διάρκεια της μεταπολεμικής περιόδου. Για τους μισούς δεν ήταν τίποτε λιγότερο από τον άνθρωπο του λαού που μιλούσε τη γλώσσα τους και τους καταλάβαινε διασκεδάζοντάς τους με το χιούμορ και την ενέργειά του. Για τους υπόλοιπους όμως δεν ήταν τίποτε περισσότερο από έναν προβληματικό σεξιστή, έναν νάρκισσο που αψηφούσε όλους τους κανόνες του κράτους γλεντώντας με σεξεργάτριες στα επονομαζόμενα «μπούνγκα-μπούνγκα» πάρτι του.
Αναλυτές και δημοσιογράφοι λένε πως επινόησε τον λαϊκισμό στην Ιταλία χαρακτηρίζοντας τον ξανά και ξανά «γητευτή των Ιταλών». Σημειώνουν δε πως εκείνος έκοψε το εισιτήριο για την είσοδο της ακροδεξιάς στην κυρίαρχη ιταλική πολιτική σκηνή δημιουργώντας δεσμούς με τη Λέγκα του Βορρά αλλά και με το διάδοχο κόμμα του μεταφασιστικού Ιταλικού Κοινωνικού Κινήματος, «Εθνική Συμμαχία» στους κόλπους του οποίου γεννήθηκε πολιτικά η νυν πρωθυπουργός της Ιταλίας, Τζόρτζια Μελόνι.
Κανένα όμως από τα σκάνδαλα με τα οποία σημαδεύτηκε η πολιτική του πορεία δεν κατάφερε να τον εκθρονίσει παρά μόνον το γεγονός ότι έφερε την τρίτη μεγαλύτερη οικονομία της ευρωζώνης στο χείλος της κρίσης χρέους. Αυτό οι Ιταλοί δεν του το συγχώρησαν. Ο ίδιος έφυγε χωρίς όμως να απομακρυνθεί ουσιαστικά ποτέ από το επίκεντρο των επόμενων εκλογικών αναμετρήσεων της Ιταλίας.
Η περσόνα του, αυτό το κράμα υπερβολής, εγωκεντρισμού, αλαζονείας και ενίοτε γραφικότητας βρήκε μιμητές. Ο Ντόναλντ Τραμπ είναι με τα βεβαιότητας ένας εξ αυτών.
Ο ίδιος ήθελε να ζήσει μέχρι τα 150 έτη για να δει την Ιταλία υπερήφανη και στον σωστό δρόμο. Για πολλούς ήταν μία αθάνατη φιγούρα και ο ίδιος με αυτό έδειχνε να διασκεδάζει. Τα τελευταία χρόνια η υγεία του τον ταλαιπώρησε πολύ. Η ζωή του έμοιαζε σε όλους σαν δέκα ζωές και κάτι παραπάνω. Εκείνος τις έζησε όλες, μάλλον, όπως ήθελε. Γραφείο τελετών στην Ιταλία ανήρτησε στα Μέσα Κοινωνικής Δικτύωσης «Αναπαύσου εν ειρήνη. Ήσουν πιο αστείος εμάς». Και ήταν, πράγματι, αν και κάποιες φορές το παρατραβούσε.
Διαβάστε τις Ειδήσεις σήμερα και ενημερωθείτε για τα πρόσφατα νέα.
Ακολουθήστε το Skai.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις.
