Του Marc Champion
Την ώρα που η Ρωσία εξακολουθεί την αιματοχυσία στην Ουκρανία, την ίδια στιγμή βρίσκεται αντιμέτωπη με δυο κατηγορίες: ότι πραγματοποίησε μια «ειδική επιχείρηση» η οποία συνέβαλε στη νόθευση του εκλογικού αποτελέσματος στη Γεωργία, αλλά και ότι έριξε πακτωλούς χρημάτων στη Μολδαβία ώστε να “στήσει” την εκλογική διαδικασία για την ανάδειξη προέδρου της χώρας. Αν μπείτε στον πειρασμό να αναφωνήσετε ότι “πρόκειται περί φάρσας” ή “και τι έγινε”, μην το κάνετε.
Η προσπάθεια της Ρωσίας να εξαγοράσει ψήφους στη Μολδαβία αποκαλύφθηκε από δυο ερευνητές-δημοσιογράφους οι οποίοι ενδύθηκαν έναν φιλορωσικό ρόλο. Με αυτό τον τρόπο κατάφεραν να βιντεοσκοπήσουν συνεργούς της ρωσικής προσπάθειας την ώρα που δωροδοκούσαν ψηφοφόρους, ενώ συζητούσαν μαζί τους τι πρέπει να κάνουν και πώς.
Οι αρχές έπιασαν επίσης “βαποράκια” να μεταφέρουν μετρητά σε τσάντες - μία περιείχε 1,1 εκατ. δολάρια - και κάρτες πληρωμών, που φορτίζονταν κατά τη διάρκεια ταξιδιών στη Μόσχα. Η κυβέρνηση στην πρωτεύουσα της Μολδαβίας, Κισινάου, εκτιμά ότι περίπου το 5% των ψηφοφόρων δωροδοκήθηκε πριν από τον πρώτο γύρο των προεδρικών εκλογών στις 20 Οκτωβρίου ο οποίος πραγματοποιήθηκε παράλληλα με το κρίσιμο δημοψήφισμα για την ένταξη της χώρας στην Ευρωπαϊκή Ένωση. Παρα λίγο μάλιστα η Ρωσία να πετύχει τον στόχο της, αφού το θέμα της ΕΕ πέρασε με οριακή διαφορά, ενώ η πρόεδρος Maia Sandu αναγκάστηκε να συμμετάσχει και στον β’ γύρο της εκλογικής διαδικασίας.
H πρώην αξιωματούχος της Παγκόσμιας Τράπεζας εξασφάλισε την επανεκλογή της μεν, μετά, όμως, από μια συντονισμένη εκστρατεία δύο εβδομάδων που περιελάμβανε την εξάρθρωση
δικτύων εξαγοράς ψήφων και την προειδοποίηση προς τους πολίτες - μεταξύ άλλων με δημόσια μηνύματα που μεταδίδονταν κάθε λίγα λεπτά σε τραμ και λεωφορεία - ότι αν δωροδοκούνταν για την ψήφο τους, θα αντιμετώπιζαν ποινική δίωξη.
Η όλη υπόθεση, η οποία επ’ ουδενί έχει λήξει, δεν έχει να κάνει με την ένταξη στο ΝΑΤΟ, κάτι το οποίο το Σύνταγμα της Μολδαβίας δεν της επιτρέπει. Το ίδιο είχε αντιμετωπίσει το 2014 και η Ουκρανία, παρ' όλο που ο Πούτιν προσάρτησε την Κριμαία και ξεκίνησε πόλεμο στην ανατολική περιοχή του Ντονμπάς, μετά τις διαδηλώσεις υπέρ της ΕΕ οι οποίες ανέτρεψαν τον άνθρωπό του στο Κίεβο. Κατά τις βουλευτικές εκλογές στη Μολδαβία την επόμενη χρονιά αναμένεται να δούμε περισσότερη ανάμιξη, στόχος της οποίας θα είναι να εμποδιστεί η πρόοδος όσον αφορά την ένταξη της χώρας στην ΕΕ.
Η περίπτωση της Γεωργίας είναι διαφορετική, καθώς στην εξουσία παραμένει μια φιλορωσική κυβέρνηση.
Τα κόμματα της αντιπολίτευσης διαμαρτύρονται για τη νίκη του “Γεωργιανού Ονείρου”, το οποίο είναι το κυβερνών κόμμα, με 53%, ποσοστό το οποίο δυο από τις τρεις εταιρείες που διενεργούν τα exit polls χαρακτήρισαν στατιστικά αδύνατο.
Ανεξαρτήτως αυτού του αποτελέσματος και του τι έγινε κατά την καταμέτρηση, αυτό που είχαν κοινό οι αντι-ευρωπαϊκές εκστρατείες σε αυτές τις χώρες, ήταν ένας ανελέητος βομβαρδισμός παραπληροφόρησης, σε τέτοιο βαθμό μάλιστα που η Sandu και η αντιπολίτευση της Γεωργίας - αν και εφόσον εκλέγετο- θα μπορούσαν να πάνε σε πόλεμο με τη Ρωσία. Βέβαια, αυτό είναι μια γελοία προσέγγιση, γιατί τόσο οι Γεωργιανοί όσο και οι Μολδαβοί έχουν καταλάβει ότι αυτό δεν ήταν μια προειδοποίηση, αλλά μια απειλή. Όπως και στην περίπτωση της Ουκρανίας, την
απόφαση για πόλεμο θα την έπαιρνε η Μόσχα, όχι το Κισινάου ή η Τιφλίδα.
Τότε, γιατί θα πρέπει να ενδιαφέρονται οι Αμερικάνοι και οι Ευρωπαίοι; Αυτές είναι μικρές, φτωχές χώρες, οι οποίες πιθανότατα θα αποδεικνύονταν προβληματικά μέλη για την ΕΕ. Πράγματι, στη Μολδαβία οι εσωτερικές διαμάχες είναι μακροχρόνιες και όπως σε πολλές άλλες χώρες, τα δημοψηφίσματα συχνά χρησιμοποιούνται ως εργαλεία για να δείξουν οι πολίτες τη δυσαρέσκειά τους προς τις κυβερνήσεις που τα προτείνουν.
Δώστε λοιπόν προσοχή σε αυτά που λέει ο Πούτιν.
Δεν είναι συχνό φαινόμενο στις μέρες μας να δέχεται ο Ρώσος πρόεδρος μια αληθινή ερώτηση από έναν πραγματικό δημοσιογράφο. Έτσι, η απάντηση που έδωσε σε ερώτηση του Steve Rosenberg του BBC στην πρόσφατη σύνοδο κορυφής των BRICS στη ρωσική πόλη Καζάν, χρήζει προσοχής.
Ο Rosenberg του έθεσε το ερώτημα ότι αν, όπως ισχυρίζεται ο Πούτιν, θέλει να προάγει την ασφάλεια και τη δικαιοσύνη στον κόσμο, πώς μπορεί να εξηγήσει τις επιθετικές ενέργειές του στην Ουκρανία τα τελευταία δυόμισι χρόνια; Και πώς μπορεί ο θάνατος ή ο τραυματισμός εκατοντάδων χιλιάδων Ρώσων στρατιωτών, οι επιθέσεις με drone σε ρωσικό έδαφος ή η κατάληψη μιας ρωσικής περιοχής από ξένα στρατεύματα να θεωρηθεί βελτίωση της ασφάλειας ή της κυριαρχίας οποιουδήποτε;
Επειδή, απάντησε ο Πούτιν, «η κατάσταση ήταν πολύ χειρότερη» πριν από την εισβολή. Αυτή η δήλωση ήταν τόσο εξωφρενική που χρειάστηκε να την ακούσω πολλές φορές ώστε να βεβαιωθώ ότι δεν είχα χάσει το πλαίσιο στο οποίο ειπώθηκε. Ενώ η Δύση εμφανιζόταν φιλική, παραπονέθηκε ο Πούτιν, προσπαθούσε συνεχώς να μας ταπεινώσει. Αν δεν είχα πράξει όπως έπραξα, “η Ρωσία θα κατέληγε να υποβαθμιστεί σε κράτος δεύτερης κατηγορίας, του οποίου η μόνη λειτουργία θα ήταν να προμηθεύει πρώτες ύλες, με αποτέλεσμα σε μεγάλο βαθμό την απώλεια της κυριαρχίας της χώρας μας. Σε αυτή την κατάσταση η Ρωσία όχι μόνο δεν θα μπορούσε να αναπτυχθεί, δεν θα υπήρχε καν».
Ας αφήσουμε στην άκρη προς το παρόν το γεγονός ότι ο Πούτιν απέτυχε επί χρόνια να διαφοροποιήσει την οικονομία του, διότι αυτό θα σήμαινε τη διάλυση του συστήματος πελατειακού καπιταλισμού που χτίζει εδώ και 20 χρόνια.
Οι ισχυρισμοί του αποτελούν μια θανατηφόρα μορφή σοφιστείας, στην οποία επιχειρεί να προσδώσει μια επίφαση αξιοπιστίας κάνοντας χρήση ψευδών γεγονότων, όπως ότι έπρεπε να εισβάλει στην Ουκρανία γιατί το ΝΑΤΟ είχε ήδη κατασκευάσει εκεί στρατιωτικές βάσεις (δεν το είχε κάνει το 2014, ούτε το 2022, ούτε και τώρα). Η κυριαρχία δεν απαιτεί σε καμία περίπτωση την εισβολή ή την αποσταθεροποίηση ασθενέστερων γειτόνων.
Και αν η Μόσχα δεν καταφέρει να αποικίσει εκ νέου τις άλλες πρώην σοβιετικές δημοκρατίες που απέκτησαν ανεξαρτησία το 1991, η Ρωσία θα συνεχίσει, φυσικά, να υπάρχει.
Αυτό που δεν θα υπήρχε, είναι μια συγκεκριμένη αντίληψη για το μέλλον της Ρωσίας ως υπερδύναμης και αυτοκρατορίας, όπως ακριβώς παρόμοιες ιδέες αποικιακού μεγαλείου πέθαναν στην Αυστρία, τη Βρετανία, τη Γαλλία, τη Γερμανία και την Οθωμανική Τουρκία κατά τη διάρκεια του 20ού αιώνα. Και καλύτερα… Ούτε βέβαια ο Πούτιν θα μπορέσει να μείνει στην ιστορία ως ο ηγέτης που - όπως οι ήρωές του, ο Μέγας Πέτρος και η Μεγάλη Αικατερίνη, ή ακόμη και ο Ιωσήφ Στάλιν - δημιούργησαν την ιδέα ότι άφησαν μια Ρωσία μεγαλύτερη από ό,τι τη βρήκαν.
Αυτός είναι ο λόγος για τον οποίο οι συζητήσεις σχετικά με το αν η Δύση θα πρέπει να σταματήσει να προκαλεί τον Πούτιν «αφήνοντας» τη Γεωργία, τη Μολδαβία ή την Ουκρανία να είναι στρατιωτικά ουδέτερες είναι παράλογη. Αυτές οι χώρες δεν θα είναι ουδέτερες, επειδή ο Πούτιν δεν θα τους το επιτρέψει. Αν τον ενδιέφερε το μοντέλο της Αυστρίας (στην ΕΕ, αλλά εκτός ΝΑΤΟ) που τόσο συχνά αναφέρεται, δεν θα είχε εισβάλει στην Ουκρανία όταν αυτή ήταν ήδη συνταγματικά ουδέτερη, και δεν θα ανακατευόταν τώρα στη Μολδαβία.
Ο Πούτιν το εννοεί όταν λέει ότι η ρωσική υπερδύναμη που θέλει να αναβιώσει δεν μπορεί να υπάρξει εκτός κι αν καταφέρει να ελέγξει τις κυβερνήσεις και τα εδάφη γύρω του, με τον τρόπο που ελέγχει -για παράδειγμα- τη Λευκορωσία. Εξίσου το εννοεί όταν λέει ότι η Ρωσία βρίσκεται ήδη σε πόλεμο με τη Δύση.
Για να πετύχει τους στόχους του, ο Πούτιν δεν χρειάζεται να εισβάλει σε μια χώρα του ΝΑΤΟ, αλλά χρειάζεται να διχάσει την Ευρώπη και να διασπάσει τη διατλαντική συμμαχία.
Όπως φαίνεται από τη Μολδαβία, τη Γεωργία και τους ισχυρισμούς για ρωσική ανάμειξη και σε άλλες εκλογικές διαδικασίες στη Δύση, υπάρχουν κι άλλοι τρόποι για τον Πούτιν να προωθήσει το Παιχνίδι Μηδενικού Αθροίσματος που παίζει και το οποίο δεν σταματά στα σύνορα της πρώην Σοβιετικής Ενωσης. Το ερώτημα είναι αν θα το αφήσουμε να συμβεί.
Διαβάστε τις Ειδήσεις σήμερα και ενημερωθείτε για τα πρόσφατα νέα.
Ακολουθήστε το Skai.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις.
