Του Max Boot*
Γιατί ο νεοεκλεγείς πρόεδρος Ντόναλντ Τραμπ σκοπεύει να προτείνει ως υπουργό Άμυνας τον Πιτ Χέγκσεθ, έναν 44χρονο παρουσιαστή του Fox News και πρώην ταγματάρχη της Εθνοφρουράς, ο οποίος δεν έχει εμπειρία στη διοίκηση ενός τεράστιου οργανισμού όπως το Υπουργείο Άμυνας και ο οποίος έχει τώρα εμπλακεί σε σκάνδαλο σεξουαλικής επίθεσης; (Αρνείται κάποιο αδίκημα στο περιστατικό του 2017 και δεν κατατέθηκε μήνυση στην αστυνομία.)
Τουλάχιστον μέρος της εξήγησης για την απόφαση μπορεί να βρεθεί στην επιθυμία του Τραμπ να εκκαθαρίσει αυτό που περιέγραψε ως «έναν woke στρατό που δεν μπορεί να πολεμήσει ή να κερδίσει, όπως αποδείχθηκε στο Αφγανιστάν». Σε ένα βιβλίο που δημοσιεύτηκε νωρίτερα φέτος, ο Χέγκσεθ έγραψε: «Οι στρατηγοί μας δεν είναι έτοιμοι για αυτή τη στιγμή της ιστορίας. Ούτε καν. Ο επόμενος πρόεδρος των Ηνωμένων Πολιτειών πρέπει να αναθεωρήσει ριζικά την ανώτερη ηγεσία του Πενταγώνου για να μας κάνει έτοιμους να υπερασπιστούμε το έθνος μας και να νικήσουμε τους εχθρούς μας. Πολλοί άνθρωποι πρέπει να απολυθούν».
Αυτές οι επικρίσεις μπορεί να έχουν απήχηση σε τουλάχιστον ένα μέρος της κοινής γνώμης που έχει βαρεθεί με τη «δαπανηρή ματαιότητα» των πολέμων της Αμερικής στο Ιράκ και το Αφγανιστάν - και οδηγείται από την αμείλικτη κριτική της δεξιάς να πιστεύει ότι οι ένοπλες δυνάμεις έχουν καταληφθεί από ακτιβιστές κοινωνικής δικαιοσύνης. Αν και ο στρατός παραμένει ένας από τους πιο σεβαστούς θεσμούς στην κοινωνία των ΗΠΑ, μόνο το 60 τοις εκατό των ερωτηθέντων από τη Gallup το 2023 εξέφρασαν εμπιστοσύνη στις ένοπλες δυνάμεις - το χαμηλότερο επίπεδο σε περισσότερες από δύο δεκαετίες.
Ωστόσο, η ευθύνη για το τι πήγε στραβά με τους πολέμους μετά την 11η Σεπτεμβρίου βαρύνει περισσότερο τους πολιτικούς παρά τους στρατηγούς. Ήταν οι πολιτικοί ηγέτες της Αμερικής που έδωσαν στις ένοπλες δυνάμεις το άχαρο καθήκον να μεταμορφώσουν το Αφγανιστάν και το Ιράκ σε δημοκρατίες δυτικού τύπου. Αυτή ήταν πιθανώς μια «αδύνατη αποστολή», ειδικά δεδομένης της περιορισμένης δέσμευσης που ήταν διατεθειμένη να αναλάβει η Ουάσιγκτον και για τις δύο χώρες. Για παράδειγμα, όταν ο Πρόεδρος Μπαράκ Ομπάμα ανακοίνωσε το 2009 ότι έστελνε 30.000 επιπλέον στρατιώτες στο Αφγανιστάν, είπε επίσης ότι θα άρχιζαν να επιστρέφουν στην πατρίδα τους εντός 18 μηνών - ένα χρονοδιάγραμμα που ενθάρρυνε τους Ταλιμπάν να τους περιμένουν να φύγουν.
Ο στρατός των ΗΠΑ, έχοντας ξεχάσει παντελώς τη στρατηγική αντιμετώπισης εξεγέρσεων πριν από τις επιθέσεις της 11ης Σεπτεμβρίου 2001, είχε το μερίδιό του σε γκάφες στις πρώτες ημέρες των πολέμων τόσο στο Αφγανιστάν όσο και στο Ιράκ, αλλά συνολικά, οι στρατιωτικοί ηγέτες αποδείχθηκαν ανθεκτικοί και προσαρμοστικοί. Αυτό μπορεί να φανεί στις επιτυχίες των ΗΠΑ στην αντιμετώπιση της εξέγερσης στο Ιράκ το 2007-2008, που διέσωσαν τη χώρα από το χείλος του εμφυλίου πολέμου, και στην περίοδο μετά το 2014, όταν οι δυνάμεις των ΗΠΑ υποστήριξαν Κούρδους και Ιρακινούς συμμάχους για να νικήσουν το Ισλαμικό Κράτος.
Μερικές από τις μεγαλύτερες καταστροφές των ΗΠΑ στην πρόσφατη ιστορία - όπως η άνοδος του Ισλαμικού Κράτους μετά την αποχώρηση των ΗΠΑ από το Ιράκ το 2011 ή η κατάρρευση της κυβέρνησης της Καμπούλ μετά την αποχώρηση των ΗΠΑ από το Αφγανιστάν το 2021 - συνέβησαν όταν οι πρόεδροι αγνόησαν τις στρατιωτικές συμβουλές να παραμείνει μια μικρή δύναμη σε κάθε χώρα. Είναι ιδιαίτερα ειρωνικό το γεγονός ότι η μεταβατική ομάδα Τραμπ φέρεται να εξετάζει να στείλει στο στρατοδικείο αξιωματικούς που συμμετείχαν στην αδέξια έξοδο από το Αφγανιστάν κατά τη διάρκεια της διακυβέρνησης του προέδρου Τζο Μπάιντεν, όταν ο Τραμπ ήταν αυτός που διαπραγματεύτηκε την απόσυρσή τους αρχικά - και προσπάθησε να αποσύρει τα στρατεύματα των ΗΠΑ ακόμη νωρίτερα, πριν το τέλος της πρώτης του θητείας.
Εξιστορώντας τους πολέμους των ΗΠΑ του περασμένου τετάρτου αιώνα, γνώρισα και θαυμάζω πολλούς από τους πιο διακεκριμένους στρατηγούς και ναυάρχους της Αμερικής. Με βάση προσωπική παρατήρηση, θα έλεγα ότι ο στρατηγός Ντέιβιντ Πετρέους, ο στρατηγός Τζιμ Μάτις, ο αείμνηστος στρατηγός Ρέι Οντιέρνο, ο στρατηγός Λόιντ Όστιν, ο ναύαρχος Τζέιμς Σταυρίδης, ο ναύαρχος Ουίλιαμ ΜακΡέιβεν, ο στρατηγός Στάνλεϊ ΜακΚρίσταλ, ο υποστράτηγος ΜακΜάστερ και άλλοι εξέχοντες στρατιωτικοί ηγέτες των τελευταίων δεκαετιών είναι ισάξιοι με οποιαδήποτε ομάδα στρατηγών και ναυάρχων στην αμερικανική ιστορία – περιλαμβανομένων του Τζορτζ Πάτον και του Ντάγκλας ΜακΆρθουρ, δύο ιστορικών προσωπικοτήτων με σοβαρά ελαττώματα, τις οποίες ο Τραμπ φαίνεται να λατρεύει.
Πολλοί από τους σημερινούς στρατηγούς είχαν σημαντική επιτυχία πολεμώντας (ως κατώτεροι αξιωματικοί) στον Πόλεμο του Κόλπου το 1991 και (ως ανώτεροι διοικητές) στην εισβολή στο Ιράκ το 2003, και αναμφίβολα θα είχαν κερδίσει περισσότερες νίκες αν είχαν πολεμήσει σε πιο συμβατικές συγκρούσεις. Ήταν κακή τους τύχη -και του έθνους- που τους ανατέθηκε να πραγματοποιήσουν ανοργάνωτες και μη ικανοποιητικές αντεξεγέρσεις και ασκήσεις στην οικοδόμηση εθνών.
Αλλά σίγουρα δεν μπορούν να κατηγορηθούν ότι βάζουν τη «wokeness» πάνω από την ικανότητα μάχης. Ο Μάτις, για παράδειγμα, είναι γνωστός για ρητά όπως «Να είσαι ευγενικός, να είσαι επαγγελματίας, αλλά να έχεις ένα σχέδιο να σκοτώσεις όλους όσους συναντάς». Ο Τραμπ κατηγορεί τον Μάτις ως «τον πιο υπερεκτιμημένο στρατηγό του κόσμου» όχι επειδή ο Μάτις είναι πολύ πολιτικά ορθός, αλλά επειδή παραιτήθηκε από τη θέση του υπουργού Άμυνας του Τραμπ και επέκρινε δημόσια τις πολιτικές του.
Δεν έχω καμία αμφιβολία ότι κάποια εκπαίδευση «ποικιλομορφία» περιλαμβάνει μοντέρνα ακαδημαϊκή ορολογία που μπορεί να είναι ενοχλητική για τους συμμετέχοντες και ότι μπορεί να γυρίσει μπούμερανγκ διαιρώντας τα στρατεύματα κατά εθνοτικές ή έμφυλες γραμμές. Αλλά κάποια εκπαίδευση για την ποικιλομορφία είναι σημαντική σε μια ποικιλόμορφη δύναμη γεμάτη γυναίκες και εθνικές μειονότητες. Είναι σημαντικό να γίνει ο στρατός ένας φιλόξενος προορισμός για νεοσύλλεκτους κάθε προέλευσης - όχι μόνο λευκούς άνδρες.
Οι επικρίσεις του Χέγκσεθ για προγράμματα θετικής δράσης και για τις γυναίκες σε μάχιμες αποστολές πιθανότατα θα δυσκολέψουν τις δουλειές των στρατολόγων. Υπάρχουν ελάχιστα στοιχεία που να υποδεικνύουν, όπως κάνουν τόσοι πολλοί στη δεξιά, ότι η «wokeness» βλάπτει τη στρατολόγηση… Εσωτερικές στρατιωτικές έρευνες δείχνουν ότι οι νέοι δεν κατατάσσονται κυρίως επειδή θεωρούν τη στρατιωτική θητεία ως πολύ επικίνδυνη και όχι καλή σταδιοδρομία.
Οι αναφορές για την έκταση που οι ένοπλες δυνάμεις των ΗΠΑ εμπλέκονται στην εκπαίδευση για τη διαφορετικότητα, την ισότητα και τη συμπερίληψη (Diversity, equity, and inclusion - DEI) είναι υπερβολικές.
Τα περισσότερα από τα παραδείγματα «wokeness» που έχουν ανακαλύψει οι ακτιβιστές τoυ κινήματος MAGA (Make America Great Again) συμβαίνουν στις στρατιωτικές ακαδημίες, όπου οι μαθητές μπορεί να λάβουν οδηγίες για θέματα φύλου και φυλής, όπως κάνουν και οι πολιτικοί ομόλογοί τους. Αλλά ο στρατός παραμένει ένας συντηρητικός θεσμός που επικεντρώνεται στην αποτροπή και την ήττα των εχθρών του έθνους - όχι στην προώθηση της κρίσιμης φυλετικής θεωρίας.
Το 2023, ο επιλοχίας του αμερικανικού στρατού Μάικλ Α. Γκρίνστον είπε στην Επιτροπή Ενόπλων Δυνάμεων της Βουλής ότι στη βασική εκπαίδευση, 92 ώρες αφιερώθηκαν στο τουφέκι και μόνο μία ώρα στην εκπαίδευση για τις ίσες ευκαιρίες, η οποία περιλαμβάνει την αντιμετώπιση της σεξουαλικής παρενόχλησης και της σεξουαλικής επίθεσης. Η επιλοχίας της πολεμικής αεροπορίας Τζόαν Μπας κατέθεσε ότι η υπηρεσία της «δεν έχει εκπαίδευση αντωνυμιών» και επικεντρώνεται στη «μάχη».
Αυτό που θα υποβάθμιζε πραγματικά την ετοιμότητα μάχης δεν είναι η εκπαίδευση της DEI αλλά η εκκαθάριση των ανώτερων αξιωματικών για πολιτικούς λόγους και, όπως έχει δεσμευτεί να κάνει ο Τραμπ, η χρησιμοποίηση του στρατού για εγχώρια καθήκοντα επιβολής του νόμου, όπως η συγκέντρωση μεταναστών χωρίς έγγραφα. Οτιδήποτε από τα δύο θα αποτελούσε σημαντικό περισπασμό από την προετοιμασία για την καταπολέμηση της Κίνας, της Ρωσίας, του Ιράν, της Βόρειας Κορέας και άλλων πιθανών εχθρών. Η πολιτικοποίηση του MAGA είναι πολύ μεγαλύτερη απειλή για τις ένοπλες δυνάμεις από τη «wokeness».
*Ο Max Boot είναι αρθρογράφος της Washington Post και ανώτερος συνεργάτης στο Συμβούλιο Εξωτερικών Σχέσεων. Φιναλίστ του βραβείου Πούλιτζερ στη βιογραφία, είναι ο συγγραφέας, πιο πρόσφατα, του μπεστ σέλερ των New York Times «Reagan: His Life and Legend».
Διαβάστε τις Ειδήσεις σήμερα και ενημερωθείτε για τα πρόσφατα νέα.
Ακολουθήστε το Skai.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις.
