Της Αθηνάς Παπακώστα
«Με ακούει κανείς;».
«Μας ακούει κανείς;».
Τα λόγια των εξαντλημένων από τις προσπάθειες διασωστών σπάνε την εκκωφαντική σιωπή. Την απαιτούν για να μπορέσουν να ακούσουν εκείνους που έχουν τη δύναμη να φωνάξουν μέσα από τόνους τσιμέντου ότι ζουν, ακόμη.
Η γη στη νοτιοανατολική Τουρκία και τη βόρεια Συρία ακόμη τρέμει. Τα μέλη των σωστικών συνεργείων σκαλίζουν με γυμνά χέρια τα συντρίμμια. Πατούν λυγισμένα σίδερα και κομμάτια μπετόν, βλέπουν παιχνίδια, ρούχα, παπούτσια, οικιακά σκεύη... κομμάτια ζωής ανακατεμένα πλέον με τον θάνατο. Όλη τη νύχτα ψάχνουν.
«Μας ακούει κανείς;».
Όσοι κάτοικοι γλίτωσαν σχηματίζουν ανθρώπινη αλυσίδα και προσπαθούν να βοηθήσουν. Με τα χέρια και με φτυάρια και άλλα οικιακά εργαλεία προσπαθούν να απομακρύνουν τα χαλάσματα και να βρουν επιζώντες.
«Μας ακούει κανείς;».
Κάνει κρύο. Βρέχει και σε ορισμένες περιοχές χιονίζει. Χιλιάδες είναι οι νεκροί, χιλιάδες οι τραυματίες, εκατομμύρια οι άστεγοι. Η ζωή σε αυτή τη γωνιά του χάρτη έσβησε μέσα σε λίγα λεπτά. Η δύναμη της φύσης νίκησε, όπως κάνει πάντα. Τα 7,8 Ρίχτερ, ώρα 04:17 τοπική τα ξημερώματα της Δευτέρας, και τα 7,7 Ρίχτερ, σε λιγότερες από 12 ώρες αργότερα, γέννησαν τον όλεθρο και την καταστροφή.
«Πού είναι;» φωνάζει κλαίγοντας με απελπισία γυναίκα από τη Μαλάτεια της Τουρκίας στην αγκαλιά ενός άνδρα. «Πού είναι;».
Την ίδια ώρα, στη Συρία ένας άνδρας κουβαλά ένα κορίτσι στην αγκαλιά του.
Πίσω του ισοπεδωμένο είναι ένα διώροφο κτίριο. Το κορίτσι είναι νεκρό. Με τη βοήθεια μίας γυναίκας, ο άνδρας το ακουμπά στο έδαφος. Με μία χοντρή κουβέρτα τυλίγει το άψυχο σώμα του κοριτσιού για να μην βραχεί. Ο φόβος δίνει σκυτάλη στον θρήνο. Παντού τριγύρω εικόνες βιβλικής καταστροφής.
Οι μετασεισμοί συνεχίζουν και δίνουν το τελειωτικό χτύπημα σε ό,τι ακόμη δεν έχει καταρρεύσει. Ήδη χιλιάδες κτίρια έπεσαν σαν πύργοι από χαρτί.
«Όλη μου η οικογένεια θάφτηκε εδώ. Οι γιοί μου, η κόρη μου, ο γαμπρός μου». Ο Αλί ζητάει βοήθεια. Σκάβει μόνος. Στα Άδανα η Ιμράν είναι τυλιγμένη με ένα μπεζ πλεκτό μαντήλι. Κλαίει και δείχνει στην κάμερα πως εδώ ήταν το υπνοδωμάτιο.
Μέσα στα συντρίμμια βρίσκονται η κόρη της, ο γαμπρός της και ο 18 μηνών εγγονός της.
Ζούσαν στον 12ο όροφο μίας πολυκατοικίας που δεν υπάρχει πια. Λίγα μέτρα μακριά ο Οσμάι μόλις είδε τη σύζυγο του αδερφού νεκρή. «Ήρθε να μας επισκεφθεί χθες. Η σορός της είναι στη γωνία. Ακόμη ψάχνω τη γυναίκα μου, τον αδερφό μου και τα ανίψια μου. Ο Θεός να βάλει το χέρι του».
«Μας ακούει κανείς;»
Οι διασώστες δεν εγκαταλείπουν. Οι ζωντανοί είναι θαμμένοι με τους νεκρούς, λένε. Οι προσπάθειες συνεχίζουν όλη τη νύχτα.
Όμως υπάρχουν περιοχές στην επαρχία Καχραμάνμαρας, στις οποίες οι κάτοικοι αναφέρουν ότι δεν έχει φτάσει κανένα σωστικό συνεργείο.
«Δεν έχω δει ούτε ένα. Μόνοι μας δεν μπορούμε να κάνουμε πολλά. Περιμένουμε από το πρωί. Σε αυτά τα χαλάσματα είναι ο αδερφός μου και η μητέρα μου» έλεγε η Γκιουλάι.
Στη ρημαγμένη από τον πόλεμο Συρία, διασώστες και κάτοικοι δίνουν μάχη με τον χρόνο για τον εντοπισμό επιζώντων. Υπάρχουν όμως κτίρια πολυκατοικιών από τα οποία κανείς δεν βγήκε ζωντανός.
Έγιναν προσωρινοί τάφοι από μπετόν αφού τα θεμέλια τους είχαν σάπισει από τις αλλεπάλληλες αεροπορικές επιδρομές κι έγιναν δομικά ευάλωτα στα Ρίχτερ.
«Ξαναγεννήθηκα χάρη στον Θεό» λέει ο Οσάμα που γλίτωσε. Στο πλευρό του ολόκληρη η οικογένειά του ζωντανή χάρη σε μία ξύλινη πόρτα που, όπως λέει, τους έσωσε τη ζωή.
Ζωές στα συντρίμμια περιμένουν να σωθούν ενώ άλλες περιμένουν να ταφούν, ξανά.
Θα τις ακούσει κανείς;
Διαβάστε τις Ειδήσεις σήμερα και ενημερωθείτε για τα πρόσφατα νέα.
Ακολουθήστε το Skai.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις.
