Αποτελεί σημαντικό δείγμα της βιομηχανικής κληρονομιάς ολόκληρης της Ελλάδας και βρίσκεται στα ανατολικά της Μήλου. Στις μέρες μας μια βόλτα στα ερειπωμένα θειωρυχεία του νησιού μοιάζει με ταξίδι στον χρόνο, κάνοντας τον επισκέπτη να αισθάνεται ότι πραγματικά περπατά σε έναν ιστορικά διατηρητέο τόπο που έχει πολλά να του μαρτυρήσει.
Από τα αρχαία ακόμη χρόνια, η εκμετάλλευση του θείου με σκοπό την στίλβωση των μετάλλων, την απολύμανση αλλά κυρίως αντισηπτικούς και θεραπευτικούς σκοπούς, οδήγησε στην ανάπτυξη της εξόρυξης του συγκεκριμένου ορυκτού. Πολλοί λοιπόν ήταν εκείνοι που θέλησαν να εκμεταλλευτούν το θειάφι της Μήλου, κατασκευάζοντας «χελώνες» θείου που προορίζονταν για το εμπόριο. Μάλιστα στην περιοχή Παλιόρεμα της Μήλου υπήρξε μεγάλη κινητικότητα, όντας ένας σημαντικός τόπος απόληψης θειαφιού.
Στα νεότερα χρόνια, εν έτη 1862, ξεκίνησε η παραχώρηση της εκμετάλλευσης σε ιδιώτες με κυριότερους εξ΄ αυτών την «Ελληνική Εταιρεία Δημοσίων και Δημοτικών Έργων» αλλά και την «Θειωρυχεία Μήλου Α. Ε.», ενώ το 1958 διακόπηκε απότομα, όταν πια το θείο έγινε παραπροϊόν της διύλισης πετρελαίου, με ιδιαίτερα χαμηλό κόστος. Η επιχείρηση έκλεισε οριστικά το 1978.
Μέχρι τότε, το μεγαλύτερο μέρος της παραγωγής εξαγόταν στην Γαλλία, με κύρια χρήση τον ψεκασμό των αμπελιών, ενώ εξορύχτηκαν συνολικά 125.000 τόνοι μεταλλεύματος που μεταφέρονταν με βαγονέτα σε σπαστήρα για θραύση και μετέπειτα εξαγωγή.
Μπορείτε να διαβάσετε περισσότερα εδώ
Διαβάστε τις Ειδήσεις σήμερα και ενημερωθείτε για τα πρόσφατα νέα.
Ακολουθήστε το Skai.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις.
