Σας καλωσορίζω με αγάπη και χαρά στην ιστορική Ιερά Πατριαρχική και Σταυροπηγιακή Μονή Αγίας Τριάδος των Τζαγκαρόλων, πού μετράει τέσσερις και πλέον αιώνες.
Η καθημερινή λατρευτική της ζωή εντός της Ιεράς Μονής είναι αμείωτη και πλήθος ιερών λειψάνων -το Τίμιον Ξύλον, η Αγία κάρα του Οσίου Γερασίμου του Βυζαντίου, του Αγ. Χαραλάμπους, του Αγ. Παντελεήμονος, του Αγ. Ελευθερίου, του Αγ. Γεωργίου, της Αγ. Παρασκευής, του Αγ.Ακακίου, του Οσίου Αμφιλοχίου του Πατμίου,-προσφέρουν απλόχερες ευλογίες σε όσους ευλαβικά τα προσκυνούν.
Η Ιερά Μονή Πανηγυρίζει την Κυριακή της Πεντηκοστής αλλά και στις 12 Ιουλίου εορτή της Παναγίας της Τριχερούσης και των Οσίων Γερασίμου και Ακακίου των νέων ασκητών.
Όλα αυτά τα χρόνια η Ιερά Μονή Αγίας Τριάδος των Τζαγκαρόλων έχει προσπαθήσει να αναδείξει τις αγροτικές δραστηριότητες του τόπου μέσα από την καλλιέργεια των εκτάσεών της και την κτηνοτροφία. Η αμπελουργία, η ελαιουργία, η μελισσοκομία, η καλλιέργεια εσπεριδοειδών και η παράλληλη οργανωμένη κτηνοτροφία καθιστούν την Ιερά Μονή μας ένα τόπο πλούσιο καρπών, φροντίδας, σεβασμού και αγάπης για τη φύση και τα ελέη του Θεού.
Στο εσωτερικό της Ιεράς Μονής θα μπορέσετε να μελετήσετε τα εκθέματα του Βυζαντινού και Λαογραφικού Μουσείου, τα κελλάρια, το οστεοφυλάκιο, την βιβλιοθήκη και πολλούς άλλους προσκυνηματικούς χώρους (Ιερά Παρεκκλήσια Μεταμορφώσεως του Σωτήρος, Ζωοδόχου Πηγής, Αγίου Ιωάννου του Θεολόγου, Αγίων Αποστόλων και Τιμίου Σταυρού).
Ολοκληρώνοντας, η μοναστική μας αδελφότητα προσπαθεί ώστε να αποτελεί η Ιερά Μονή μας ένα μέρος κατάνυξης και προσευχής για όλους εσάς που τον επισκέπτεστε.
Θα ήθελα να σας παρακαλέσω όσοι εισέρχεστε να σέβεστε τούτο τον χώρο, να είστε ευπρεπώς ενδεδυμένοι, να κρατείτε την ησυχία και να φέρεστε κόσμια αναγνωρίζοντας με αυτό τον τρόπο όχι μόνο την ιστορική-μουσειακή αλλά πρωτίστως την πνευματική του αξία.
Μετά τιμής και αγάπης
Ο Καθηγούμενος της Ιεράς Πατριαρχικής και Σταυροπηγιακής Μονής Αγίας Τριάδος των Τζαγκαρόλων
Ο Δορυλαίου Δαμασκηνός
Η ΙΕΡΑ ΠΑΤΡΙΑΡΧΙΚΗ ΚΑΙ ΣΤΑΥΡΟΠΗΓΙΑΚΗ ΜΟΝΗ ΤΗΣ ΑΓΙΑΣ ΤΡΙΑΔΑΣ ΤΩΝ ΤΖΑΓΚΑΡΟΛΩΝ
Η Μονή της Αγίας Τριάδας τών Τζαγκαρόλων, κτίστηκε κατά το πρώτο μισό του 17ου αιώνα, λίγα χρόνια πριν την κατάκτηση της Κρήτης από τούς Τούρκους, στη θέση Τζομπόμυλος του Ακρωτηρίου Χανίων, όπου υπήρχε η μικρή Μονή της Αγίας Τριάδας των Μουρτάρων, που ανήκε στον ιερομόναχο Ιωακείμ Σοφιανό.
Η Μονή συνδέθηκε με τους αδερφούς Ιωάννη και Λουκά από τον Ορθόδοξο κλάδο της ευκατάστατης Βενετοκρητικής οικογένειας των Τζαγκαρόλων, οι οποίοι θεωρούνται οι νέοι κτήτορες και της έδωσαν το όνομά τους. Οι δύο αδελφοί ασπάστηκαν το μοναχικό βίο στην κοντινή Μονή Γδερνέτου (Γουβερνέτου) και πήραν τα ονόματα Ιερεμίας και Λαυρέντιος. Ήταν φορείς της Ελληνικής και της Λατινικής Παιδείας και βρίσκονταν σε επαφή με σημαντικές προσωπικότητες της περιόδου, τόσο από το χώρο της Ορθόδοξης Εκκλησίας,όσο και των Βενετικών Αρχών.
Ο Ιερεμίας ήταν και γραφέας χειρογράφων και ο Λαυρέντιος λέγεται ότι ήταν κεντητής εκκλησιαστικών αμφίων. Έπαιξαν σημαντικό ρόλο στα εκκλησιαστικά ζητήματα των Χανίων και ἡ σφραγίδα τούς υπήρξε καθοριστική γενικότερα για τα μοναστηριακά πράγματα της περιοχής. Ο Ιερεμίας πήρε την άδεια των Βενετικών αρχών να ανασυγκροτήσει τη μικρή Μονή που υπήρχε στην ίδια θέση, μετατρέποντάς την σε κοινόβιο.
Οι οικοδομικές εργασίες για το νέο συγκρότημα άρχισαν το 1611. Μεγάλες εκτάσεις γης αφιερώθηκαν από γαιοκτή-μονες της περιοχής, όπως ο Ιάκωβος Μουρτάρος και ο Γεώργιος Χωραφάς. Με την εκμετάλλευση από τούς μοναχούς της μεγάλης περιουσίας που αποκτήθηκε, συνεχίστηκαν οι οικοδομικές εργασίες. Τον σχεδιασμό του νέου, μεγάλου κτηριακού συγκροτήματος ανέλαβε ο Ιερεμίας, ο οποίος είχε γνώσεις σε τεχνικά θέματα. Αυτό φαίνεται και από άλλα μεγάλα οικοδομικά έργα πού πραγματοποίησε στην Μονή Γουβερνέτου, όταν το 1621 του ανατέθηκε προσωρινά ἡ ηγουμενία, όπως τα κτίσματα και ἡ μεγάλη γέφυρα στο Καθολικό του Αγίου Ιωάννη του Ερημίτη, στη θέση του Αγίου το Αυλάκι. Στον Ιερεμία έχει επίσης αποδοθεί ο σχεδιασμός και η έναρξη των εργασιών οικοδόμησης του νέου, μεγάλου καθολικού της Μονής.
Ο Ιερεμίας πέθανε πρόωρα γύρω στο 1634 γεγονός που μαρτυρείται από τη δίγλωσση επιγραφή στην πρόσοψη του ναού. Ο τάφος με το οικόσημό του σώζεται στα δεξιά του τέμπλου του οστεοφυλάκιου. Η οικοδόμηση της μονής συνεχί-στηκε από τον αδελφό του Λαυρέντιο μέχρι το 1645, όταν οι Οθωμανοί κατέλαβαν τα Χανιά, οπότε το έργο διακόπηκε. Μέχρι τότε είχε οικοδομηθεί το μεγάλο καθολικό μέχρι τη βάση του τρούλου και είχε ολοκληρωθεί το μεγαλύτερο μέρος των υπολοίπων κτισμάτων.
Η λειτουργία της Μονής συνεχίστηκε, παρά τα προβλήματα πού υπήρξαν κατά καιρούς,τόσο εξαιτίας της βαριάς φορολογίας, όσο και από εχθρικές ενέργειες από ομάδες μουσουλμάνων αλλά και διενέξεις με άλλες μονές.
Ο ηγούμενος Μελχισεδέκ, ο οποίος διαδέχθηκε τον Λαυρέντιο κατόρθωσε να ολοκληρώσει τις εργασίες οικοδόμησης της μονής. Την περίοδο αυτή η Αγία Τριάδα γίνεται γνωστή από έγγραφα ως «Σελβιλή-Μαναστήρ», δηλαδή η Μονή με τα κυπαρίσσια, από τους κυπαρισσώνες, πού πλαισιώνουν μέχρι και σήμερα το δρόμο προσπέλασής της. Η κύρια πηγή εισοδήματος προερχόταν από την εκμετάλλευση του λαδιού. Η Μονή είχε δε-κατρία μετόχια σε διάφορα σημεία της περιοχής των Χανίων και ένα ακόμη στη Σμύρνη.
Από αυτά τα σημαντικότερα είναι του Αγίου Γεωργίου στο Καρύδι, του Αγίου Ιωάννη του Ελεήμονα στο Γκαλαγκάδω (Παζινός), της Παναγίας στην Πεβολίτσα, του Αγίου Γεωργίου στη Χαροντιά, του Αγίου Δημητρίου στις Στέρνες.
Στα χρόνια πριν από την επανάσταση του 1821 η Μονή της Αγίας Τριάδας είχε ανακάμψει οικονομικά. Έτσι, παρά τις γενικές απαγορεύσεις, έγιναν κάποιας έκτασης επισκευές και συμπληρώσεις των οικοδομημάτων στη Μονή και τα μετόχια της.
Μεταξύ του 1780 και 1790 οικοδομήθηκε ένα μεγάλο, θολοσκέπαστο δίδυμο ελαιουργείο στα ΒΔ του κυρίως συγκροτήματος. Αρκετά κτήρια ακόμη χτίστηκαν γύρω από το νέο ελαιοτριβείο για τη στέγαση εργατικού προσωπικού και μοναχών. Η παράδοση της δωρεάς γαιών συνεχίστηκε και κατά την περίοδο αυτή, τόσο από πιστούς όσο και από την προσωπική περιουσία των μοναχών. Στο δεύτερο μισό τού 18ου αιώνα, έζησαν στο Μετόχι του Αγίου Ιωάννη στο Σαμόλι, οι όσιοι Γεράσιμος και Ακάκιος.
Τον Ιούνιο του 1821 η μονή λεηλατήθηκε από ομάδες άτακτων Τουρκοκρητικών στο πλαίσιο των εχθροπραξιών της ελληνικής επανάστασης. Οι μοναχοί, που είχαν ενημε- ρωθεί λίγες μέρες πριν για την πολιτική κατάσταση φρόντισαν να κρύψουν τα πολυτιμότερα από τα κειμήλια σε κρύπτες μέσα στη Μονή, αφήνοντας ωστόσο στο καθολικό τις εικόνες και μέρος από ιερά σκεύη για να μην κινήσουν υποψίες. Οι ίδιοι έφυγαν εσπευσμένα προς τα βουνά του Σταυρού, φτάνοντας κοντά στη θάλασσα.
Από εκεί μεταφέρθηκαν με πλοία του ελληνικού στόλου στο χωριό Καλύβες. Οι επιδρομείς ξέσπασαν σε λεηλασίες και καταστροφές, όπως πολύ χαρακτηριστικά περιγράφονται στον Κώδικα, οι πληροφορίες του οποίου υπήρξαν προσωπικά βιώματα του συντάκτη του.
Τα περισσότερα από τα κειμήλια βρέθηκαν στις κρύπτες τους, ο ναός πυρπολήθηκε με όλο τον πλούσιό του εξοπλισμό και λεηλατήθηκαν οι αποθήκες με τα αγροτικά προϊόντα.
Πολλοί από τούς μοναχούς της Αγίας Τριάδας, όπως και των άλλων μονών της Κρήτης, πήραν στη συνέχεια μέρος στην επανάσταση.
Η Μονή εγκαταλείφθηκε μέχρι το φθινόπωρο του 1827, όταν δύο μοναχοί αποφάσισαν να επιστρέψουν.
Τη βρήκαν σε πολύ κακή κατάσταση και άρχισαν αμέσως έντονες προσπάθειες για την ανασυγκρότησή της.
Στα χρόνια που ακλούθησαν δόθηκε η άδεια και κατασκευάστηκε ο μεγάλος τρούλος του καθολικού έγιναν και άλλες εργασίες ανακαίνισης, καθώς και συμπλήρωσης του φορητού διακόσμου, πού είχε καταστραφεί. Το μεγαλύτερο μέρος των νέων εικόνων του τέμπλου είναι έργα του ζωγράφου Μερκουρίου Σιγάλα από τη Σαντορίνη, πού μετακλήθηκε ειδικά για το σκοπό αυτό. Το 1854 προστέθηκαν τα δύο παρεκκλήσια του Τιμίου Σταυρού και των Αγίων Αποστόλων πάνω από το νάρθηκα και η περίπλοκη σκάλα, πού οδηγεί σε αυτά, με δαπάνες του ιερομονάχου Παρθενίου.
Από το 1862 ηγούμενος της Μονής είναι ο δραστήριος, λόγιος ιερομόναχος Γρηγόριος Παπαδοπετράκης, συγγραφέας του Χρονικού της Μονής και της «Ιστορίας των Σφακίων», Επίσκοπος Ιεροσητείας από το 1880. Ο Γρηγόριος, όπως και άλλοι αδελφοί της Μονής, έπαιξε σημαίνοντα ρόλο στις επαναστάσεις του 1866, ως εκπρόσωπος της Επαρχίας Σφακίων.
Κατά την επανάσταση του 1878 εκλέχθηκε πρόεδρος της Επαναστατικής Συνέλευσης. Ο Γρηγόριος αγωνίστηκε εναντίον της προσπάθειας ελέγχου της περιουσίας των μονών από τη Δημογεροντία των Χανίων, σύμφωνα με τις διατάξεις των «Εθνικών Κανονισμών», που ψηφίστηκαν το 1862.
Ήδη από το 1832 αναφέρεται η λειτουργία Ελληνικού Σχολείου στη Μονή και η καταβολή σεβαστών ποσών για τη λειτουργία των σχολείων της Χριστιανικής Κοινότητας των Χανίων, που αυξάνεται σταδιακά στα επόμενα χρόνια. Κατά τη διάρκεια της τελευταίας επανάστασης την περίοδο 1896- 1897 η Μονή της Αγίας Τριάδας χρησιμοποιήθηκε ως Νοσοκομείο, χώρος καταφυγής και περίθαλψης του αμάχου πληθυσμού και κέντρο λήψης σημαντικών αποφάσεων.
Πολλοί μοναχοί συμμετείχαν στα γεγονότα, ενώ στις άλλες υποχρεώσεις τους προστέθηκε η περίθαλψη των αμάχων,που κατέφευγαν στη Μονή.
Το 1892 με κληροδότημα του αδελφού της Μονής,Γερασίμου Στρατηγάκη, Επισκόπου Κισάμου καί Σελίνου, ιδρύθηκε στην Αγία Τριάδα Ιεροδιδασκαλείο για την εκπαίδευση ιερέων και δασκάλων,το οποίο στη συνέχεια μετεξελίχθηκε σε Ιερατική Σχολή και από το 1930 σε Εκκλησιαστική Σχολή.
Για την εξυπηρέτηση της σχολής κτίστηκε ένα μεγάλο διώροφο διδακτήριο στην ανατολική πλευρά του περιβόλου,όπου υπήρχε κήπος και το κοιμητήριο. Στην τελευταία εκατονταετία η Μονή της Αγίας Τριάδας έχει συνδεθεί με την ύπαρξη εκεί της σχολής. Το 1901 αποφασίστηκε η διάλυσή της και η συγχώνευση με τη Μονή Γουβερνέτου, ενέργεια η οποία δεν υλοποιήθηκε λόγω των αντιδράσεων. Μετά την ανταλλαγή πληθυσμών με την Τουρκία το 1924, τα περισσότερα μετόχια των μονών της Κρήτης, αλλά και όσες δεν κρίθηκαν διατηρητέες, περιήλθαν στα «Εφεδρικά Ταμεία».
Στη δεκαετία του 1970 είχε φτάσει σε επίπεδο παρακμής. Το κτηριακό συγκρότημα, το οποίο έχει χαρακτηριστεί ιστορικό, διατηρητέο μνημείο, ήταν σε πολύ κακή κατάσταση και είχε υποστεί σημαντικές αλλοιώσεις στο πέρασμα των χρόνων, αποκαταστάθηκε σε ένα ικανοποιητικό επίπεδο. Με τις έντονες προσπάθειες της αδελφότητας επανήλθε σε ακμή και συνεχίζει τη μακροχρόνια παράδοσή της ως ένα σημαντικό θρησκευτικό κέντρο και ένας αγαπημένος προορισμός για Έλληνες και ξένους πιστούς, η απλούς επισκέπτες.
Καταβάλλεται μια έντονη προσπάθεια αποκατάστασης του μνημειακού χαρακτήρα της με τη συμπαράσταση του Υπουργείου Πολιτισμού και της Περιφέρειας Κρήτης, παράλληλα με τη λειτουργική της ανασυγκρότηση.
Η μεγάλη αγροτική περιουσία, που είχε σχεδόν εγκαταλειφθεί, αξιοποιήθηκε με βιολογικές καλλιέργειες και σήμερα παράγει σημαντικές ποσότητες από λάδι, κρασί, μέλι και κτηνοτροφικά προϊόντα. Παράλληλα η Μονή άνακτα τον πνευματικό της ρόλο στην τοπική κοινωνία. Αδελφοί της Μονής, υπήρξαν πολλοί επίσκοποι, που έπαιξαν σημαντικό ρόλο στα τοπικά πράγματα, όπως ο Μητροπολίτης Κισάμου και Σελίνου Ειρηναίος (Γαλανάκης). Σημερινός Μητροπολίτης Κυδωνίας και Αποκορώνου είναι ο αδελφός της Μονής Δαμασκηνός (Παπαγιαννάκης).
Ως Σταυροπηγιακή,υπάγεται κατευθείαν στο Οικουμενικό Πατριαρχείο, με Ηγούμενο τιτουλάριο Επίσκοπο, τον Δορυλαίου Δαμασκηνό (Λιονάκη).
Η ΜΟΝΗ
Η Μονή της Αγίας Τριάδας είναι ένα από τα πιο χαρακτηριστικά έργα της Κρητικής Αναγέννησης, που εξελίχτηκε από το δεύτερο μισό του 16ου αιώνα κάτω από την επίδραση του Βενετσιάνικου Μανιερισμού. Το γενικό σχέδιο, το καθολικό και τα επιμέρους κτήρια της ακολουθούν τύπους της Ορθόδοξης παράδοσης, όπως τη γνωρίζουμε στο Άγιο Όρος και άλλού.
Τα επιμέρους αρχιτεκτονικά στοιχειά συνδέονται με την παράδοση του Βενετσιάνικου Μανιερισμού. Ιδέες και σχέδια από τα βιβλία του μεγάλου θεωρητικού Sebastiano Serlio, εντοπίζονται στη διαμόρφωση επίπεδου χώρου σε ένα επικλινές έδαφος, στην κεντρική είσοδο, στην πρόσοψη του καθολικού και το παρεκκλήσιο του Σωτήρα Χριστού, όπως και στα έργα που πραγματοποίησε Ιερεμίας στη Μονή Γουβερνέτου.
Πρόκειται για ένα τετράπλευρο συγκρότημα, στο κέντρο του οποίου κυριαρχεί τό μεγάλο τρίκογχο μέ τρούλο,νάρθηκα καί παρεκκλήσια στό ισόγειο καί τόν όροφο, καθολικό. Λόγῳ υψομετρικής διαφοράς η Μονή είναι εξωτερικά τριώροφη και εσωτερικά διώροφη.
Στο ισόγειο υπάρχουν οι μεγάλοι θολωτοί χώροι παραγωγής και αποθήκευσης λαδιού και κρασιού καθώς και η μνημειακή κρήνη,που τροφοδοτείται με νερό από τη μεγάλη δεξαμενή κάτω από την αυλή.
Στη δυτική πτέρυγα είναι οι μεγάλες αίθουσες της τράπεζας και του παλαιού ηγουμενείου (σήμερα βιβλιοθήκη),στη νότια πτέρυγα τα μαγειρεία και το νέο ηγουμενείο,Εκκλησιαστικής Σχολής, που φιλοξενήθηκε εδώ για πολλά χρόνια.
Εξωτερικά της Μονής υπάρχει το νεότερο ελαιοτριβείο σε δυο μεγάλους θολωτούς χώρους, πού κατασκευάστηκε γύρω στά 1780, καθώς και μια σειρά από κτήρια για μοναχούς και το εργατικό προσωπικό της Μονής.
Ανάλογη ποιότητας με την αρχιτεκτονική, ήταν και ο πλούσιος φορητός διάκοσμος της Μονής, από τον οποίο σώζονται ελάχιστα, μετά τη μεγάλη καταστροφή του 1821. Στα παρεκκλήσια του Αγίου Ιωάννη του Θεολόγου και του Σωτήρα Χριστού, σώζονται τα αρχικά τέμπλα του 17ου αιώνα.
Τρεις εικόνες που αποδίδονται στο γνωστό ζωγράφο Ἐμμανουήλ Ιερέα Σκορδύλη, σήμερα στο Μουσείο, κάνουν πιθανή την υπόθεση ότι ήταν αυτός που διακόσμησε το ναό πριν από το 1645. Ο φορητός διάκοσμος ανανεώθηκε γύρω στα
1840 με καλής ποιότητας έργα τοπικών εργαστηρίων. Εκτός από το ζωγράφο Μερκούριο Σιγάλα από τί Σαντορίνη, σώζονται εικόνες του Γεωργίου Καλλιτεράκη, Αντωνίου Βαφιόπουλου καί άλλων. Πλούσιος είναι και ο εξοπλισμός σε ασημένια σκεύη, σταυρούς ευλογίας και άμφια από το δεύτερο μισό του 19ου αιώνα.
Στο μικρό Μουσείο, πού διαμορφώθηκε από τη Μονή και την 28η Εφορεία Βυζαντινών Αρχαιοτήτων και στεγάζεται σε τρεις θολωτούς χώρους της βόρειας πτέρυγας, έχουν εκτεθεί τα σχετικά λίγα κειμήλια που διασώθηκαν από τις διαρκείς ιστορικές περιπέτειες της Μονής της Αγίας Τριάδας.
Πρόκειται κυρίως για εικόνες, ιερά σκεύη, λίγα χειρόγραφα, παλαίτυπα βιβλία και επίσημα έγγραφα. Ξεχωρίζουν οι εικόνες του Αγίου Ιωάννη του Θεολόγου (περί το 1500), του Αγίου Νικολάου (α΄μισό 17ου αιώνα). Από τον αρχικό διάκοσμο του καθολικού σώζονται οι εικόνες του Χριστού ως «Βασιλέως της Δόξης», της Ζωοδόχου Πηγής με σκηνές θαυμάτων και της Δευτέρας Παρουσίας (1638-1645), πού αποδίδονται στο διάσημο Χανιώτη ζωγράφο της εποχής του Ἐμμανουήλ ιερέα Σκορδύλη.
Από τα χειρόγραφα ξεχωρίζουν ειλητό του 12ου αιώνα με τη λειτουργία του Μεγάλου Βασιλείου, αυτόγραφος κώδικας του κτήτορα Ιερεμία Τζαγκαρόλου (1595), ευχολόγια, ψαλτήριο και έργα Βυζαντινής μουσικής από τους 17ο καί 18ο αιώνες. Από τα άμφια αναφέρονται, το επιγονάτιο του ιερομόναχου Γερασίμου Καψαλόνη (1747), το λεγόμενο «κτητορικό» επιτραχήλιο, έργο του 1757, επισκοπικοί σάκοι και άλλα άμφια του 19ου αιώνα. Σώζονται πολλοί ξυλόγλυπτοι σταυροί ευλογίας μέσα σέ πολυτελές ασημένιο πλαίσιο, αργυρεπίχρυσα ιερά σκεύη καί ευαγγέλια και άλλα κειμήλια, πού διασώθηκαν από την καταστροφή του 1821, η αφιερώθηκαν στά χρόνια που ακολούθησαν. Στο μουσείο εκτίθενται επίσης άμφια του μακαριστού Μητροπολίτη Κισάμου καί Σελίνου, μιας σπουδαίας προσωπικότητας της Εκκλησίας της Κρήτης κατά το δεύτερο μισό του 20ου αιώνα.
Τέλος εκτίθεται μια σειρά από Βυζαντινά νομίσματα δωρεά του συλλέκτη κ. Κώστα Γύπαρη.
Η ΙΕΡΑ ΠΑΤΡΙΑΡΧΙΚΗ ΚΑΙ ΣΤΑΥΡΟΠΗΓΙΑΚΗ ΜΟΝΗ ΤΗΣ ΑΓΙΑΣ ΤΡΙΑΔΑΣ ΤΩΝ ΤΖΑΓΚΑΡΟΛΩΝ
Τηλέφωνο Ἐπικοινωνίας: 28210 63572
email: imattzag@gmail.com - fatherdamaskinos@gmail.com
Facebook: Ιερά Μονή Αγίας Τριάδος
Πηγή: skai.grΔιαβάστε τις Ειδήσεις σήμερα και ενημερωθείτε για τα πρόσφατα νέα.
Ακολουθήστε το Skai.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις.