NASA: Το Νεφέλωμα του Καβουριού όπως δεν το έχουμε δει ποτέ ξανά - Φωτογραφία

Το σχέδιο ξεκίνησε πριν από 50 χρόνια. Η τότε τεχνολογία ωστόσο, δεν μπορούσε να αποδώσει το προσδοκώμενο αποτέλεσμα. Από το 1971 έως σήμερα, η ανθρωπότητα πραγματοποίησε άλματα προόδου, με συνέπεια, σήμερα, το 2023, να είμαστε σε θέση να «βλέπουμε» πολύ πιο καθαρά, πολύ πιο συγκεκριμένα, πολύ πιο αναλυτικά, κόσμους που βρίσκονται αρκετά χιλιάδες έτη φωτός μακριά.

Η NASA έδωσε στη δημοσιότητα φωτογραφία από το Νεφέλωμα του Καβουριού, το οποίο βρίσκεται σε απόσταση 6.500 ετη φωτός. Το 1971, ένας πύραυλος είχε απογειωθεί με προορισμό το εντυπωσιακό νεφέλωμα και είχε δώσει κάποια δεδομένα στους επιστήμονες. Πλέον, όμως, δεν απαιτείται η αποστολή διαστημοπλοίου για τη μελέτη μακρινών κόσμων. Οι σύγχρονοι δορυφόροι και τα τηλεσκόπια εκτός γήινης ατμόσφαιρας, προσφέρουν λεπτομερέστατες εικόνες και στοιχεία, που καθορίζουν με μεγάλη ακρίβεια το εκάστοτε αντικείμενο μελέτης.

Περισσότερα από 50 χρόνια μετά το αρχικό πείραμα, οι επιστήμονες χρησιμοποίησαν το IXPE για να δημιουργήσουν έναν λεπτομερή, διαφοροποιημένο χάρτη του μαγνητικού πεδίου του Νεφελώματος του Καβουριού, αποκαλύπτοντας περισσότερες από ποτέ εσωτερικές λειτουργίες του. Τα νέα αποτελέσματα, που δημοσιεύονται στο περιοδικό Nature Astronomy, βοηθούν στην επίλυση μακροχρόνιων μυστηρίων σχετικά με το καλά μελετημένο Νεφέλωμα του Καβουριού και προκαλούν νέα ερωτήματα για μελλοντική μελέτη.

Τα δεδομένα IXPE δείχνουν ότι το μαγνητικό πεδίο του νεφελώματος του Καβουριού μοιάζει με αυτό του νεφελώματος Vela Pulsar Wind, το οποίο έχει παρόμοιο σχήμα. Αλλά στο Νεφέλωμα του Καβουριού, οι επιστήμονες εξεπλάγησαν, καθώς οι περιοχές με αναταράξεις μαγνητικού πεδίου ήταν πιο αποσπασματικές και ασύμμετρες από το αναμενόμενο.

«Αυτό είναι μια σαφής ένδειξη ότι ακόμη και τα πιο πολύπλοκα μοντέλα που αναπτύχθηκαν στο παρελθόν, με τη χρήση προηγμένων αριθμητικών τεχνικών, δεν αποτυπώνουν πλήρως την πολυπλοκότητα αυτού του αντικειμένου», δήλωσε ο Niccolò Bucciantini, επικεφαλής συγγραφέας της μελέτης και αστρονόμος στο INAF, στο Αστεροσκοπείο Arcetri στη Φλωρεντία.

Το νεφέλωμα του Καβουριού προέκυψε από ένα σουπερνόβα που σημειώθηκε το έτος 1054. Η έκρηξη άφησε πίσω του ένα πυκνό αντικείμενο που ονομάζεται Crab Pulsar, περίπου στη διάμετρο του Huntsville, της Αλαμπάμα ή του μήκους του Μανχάταν, αλλά με τόση μάζα περίπου δύο Ήλιων. Το χάος των αερίων, των κρουστικών κυμάτων, των μαγνητικών πεδίων και του φωτός υψηλής ενέργειας και των σωματιδίων που προέρχονται από το περιστρεφόμενο πάλσαρ ονομάζεται συλλογικά «νεφέλωμα ανέμου πάλσαρ». Αυτές οι ακραίες συνθήκες δημιουργούν ένα περίεργο περιβάλλον που δεν είναι ακόμη πλήρως κατανοητό.

Η επιστημονική ομάδα ήλπιζε να κατανοήσει αυτό το ακραίο περιβάλλον με έναν νέο τρόπο μετρώντας την πόλωση των ακτίνων Χ από το Νεφέλωμα του Καβουριού, το οποίο λάμπει έντονα στις ακτίνες Χ. Η πόλωση των ακτίνων Χ δίνει στους επιστήμονες ενδείξεις για την κατεύθυνση όπου το μαγνητικό πεδίο δείχνει σε διαφορετικά μέρη ενός κοσμικού αντικειμένου, καθώς και πόσο καλά διατεταγμένο είναι το μαγνητικό πεδίο. Η γεωμετρία και οι αναταράξεις του μαγνητικού πεδίου καθορίζουν τον τρόπο με τον οποίο τα σωματίδια εκτοξεύονται προς την ταχύτητα του φωτός.

Οι επιστήμονες ακολούθησαν έναν δορυφόρο που ονομάζεται OSO-8 το 1975, ο οποίος μέτρησε επίσης την πόλωση των ακτίνων Χ του νεφελώματος του Καβουριού. Ο πύραυλος και ο δορυφόρος παρήγαγαν γενικά το ίδιο αποτέλεσμα: Ότι το Νεφέλωμα του Καβουριού έχει μέση πόλωση περίπου 20%.

Σε ολόκληρο το νεφέλωμα, το IXPE βρήκε περίπου την ίδια μέση πόλωση όπως ο Weisskopf και οι συνεργάτες του τη δεκαετία του 1970. Αλλά με πιο εξελιγμένα όργανα, το IXPE μπόρεσε να βελτιώσει τη γωνία πόλωσης και να εξετάσει τις διαφορές στην πόλωση σε ολόκληρο το αντικείμενο. Οι επιστήμονες βλέπουν περιοχές με μεγάλη πόλωση στις εξωτερικές περιοχές του νεφελώματος, έτη φωτός μακριά από το πάλσαρ, όπου η πόλωση είναι χαμηλότερη.

Αυτό έδωσε τη δυνατότητα στους επιστήμονες να διερευνήσουν όχι μόνο τις ακτίνες Χ από το Νεφέλωμα του Καβουριού αλλά και αυτές που προέρχονται από το ίδιο το πάλσαρ ή τη σφαίρα των μαγνητικών πεδίων γύρω από αυτό. Τα ευρήματα υποδηλώνουν ότι αυτές οι ακτίνες Χ προέρχονται από την περιοχή του εξωτερικού μαγνητικού πεδίου, που ονομάζεται περιοχή «άνεμος», αν και το πού και πώς ακριβώς είναι ακόμα άγνωστο. Εντός του μαγνητικού πεδίου, οι κραδασμοί που δημιουργούνται από τον «άνεμο» του πάλσαρ προωθούν σωματίδια κοντά στην ταχύτητα του φωτός.

Διαβάστε τις Ειδήσεις σήμερα και ενημερωθείτε για τα πρόσφατα νέα.
Ακολουθήστε το Skai.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις.