Η επίθεση με 15 μαχαιριές πριν λίγες ημέρες σε επιχειρηματία, αν ισχύει το επιχείρημα που ακούστηκε από τον συνήγορο του δράστη, ότι το παρ ολίγο φονικό έγινε για ένα καυγά σε μια ουρά καντίνας για ξενύχτηδες, είναι πραγματικά σοκαριστικό.
Αν για ένα καυγά, όποια κι αν ήταν η αφορμή, όποια κι αν ήταν η αιτία, όποιος κι αν τον ξεκίνησε, η απάντηση είναι μαχαίρωμα μέχρι θανάτου, τότε κάτι πάει πολύ πολύ στραβά. Και η αξία της ανθρώπινης ζωής για πολλούς έχει κάπου χαθεί και πάντως δεν είναι ευδιάκριτη, όπως φυσικά και λογικά , θα έπρεπε.
Η κοινωνία μας, οικογενειακού τύπου κατά βάση, κοινωνία μιας μικρής χώρας, με ομοιογένεια έως πρότινος δεν δικαιολογεί τόση βία και βαριά αναίτια εγκληματικότητα. Το έγκλημα για «ψύλλου πήδημα» κατά τη λαϊκή έκφραση, είναι δηλωτικό μεγαλύτερων, υπόγειων και μεγάλων καταστροφών στις ηθικές δομές ενός ανθρώπου.
Όταν κάποιος εκδηλώνει με όποια αφορμή επιθετικότητα φονικού τύπου τότε πάμε αλλού. Η αυστηρή ποινική τιμωρία των δραστών τέτοιων εγκλημάτων είναι μονόδρομος. Αλλά δεν αρκεί. Η κοινωνία δεν μπορεί να έρχεται καθημερινά σε επαφή, πρόσωπο με πρόσωπο με τόση βία και να ζει με τον φόβο, ότι το παραμικρό μπορεί να θέσει σε κίνδυνο τη ζωή μας.
Ισως η αντεγκληματική πολιτική θα ήταν χρήσιμο να μην περιορίζεται στα κατασταλτικά μέτρα, στην αντιμετώπιση της από τις αστυνομικές και δικαστικές αρχές. Κάπου βαθύτερα είναι το πρόβλημα. Και εκεί που είναι θα ήταν πιο σωστό να αντιμετωπιστεί. Τα σχολεία και οι χώροι της εκπαίδευσης ίσως θα έχουν εδώ να παίξουν ένα πραγματικά σπουδαίο ρόλο. Αλλιώς ο ηλικιακός δείκτης των δραστών θα κατεβαίνει και η βιαιότητα θα αυξάνεται με ένα κοινωνικό σώμα άναυδο να παρακολουθεί την έξαρση της βίας με το αίσθημα της ανασφάλειας των πολιτών να χτυπάει ταβάνι. Ο,τι χειρότερο.
