Του Στέλιου Κάνδια
Σας καλώ να πάμε πίσω στο χρόνο... πίσω στο 18ο αιώνα. Τω καιρώ εκείνω ο βασιλιάς Φρειδερίκος Α' της Σουηδίας κατάφερε να αποκτήσει ένα λιοντάρι, πιθανότατα δώρο από τον μπέη του Αλγερίου. Για μια ευρωπαϊκή μοναρχία του 18ου αιώνα, αυτό το εξωτικό απόκτημα ήταν το απόλυτο status σύμβολο. Ωστόσο μόνο η γούνα και τα οστά του λιονταριού κατέληξαν στην παγωμένη Σκανδιναβία. Στη συνέχεια ανέκυψε ένα άλλο πρόβλημα: Ο ταριχευτής δεν είχε δει ποτέ του λιοντάρι με σάρκα και οστά, και ελλείψει Google search προφανώς χρησιμοποίησε ως σημείο αναφοράς τις αναπαραστάσεις λιονταριών στα οικόσημα των βασιλικών οίκων και των ευγενών. Το αποτέλεσμα (δεν) τον δικαίωσε, καθότι το βαλσαμωμένο λιοντάρι μοιάζει περισσότερο με τον Θρυλέοντα του Ολυμπιακού. Τα ανθρώπινα δόντια, η γλώσσα σπάτουλα και τα μάτια κουμπιά έχουν τόσο σχέση με τα πραγματικά λιοντάρια όση ο Τσίπρας με την αγγλική και ο Λοβέρδος με τον Ανδρουλάκη.
Ο θρυλικός “Leo”, όπως είναι το χαϊδευτικό του, εκτίθεται σήμερα στο κάστρο Gripsholm (αξίζει να δει κανείς την έκφραση του μπόμπιρα μπροστά στο γκροτέσκο θέαμα) προκαλώντας χαμόγελα ή και απέχθεια, σίγουρα όμως ενδιαφέρον. Θα 'λεγε κανείς ότι είναι ένα σύμβολο της λογικής “βλέποντας και κάνοντας”, ένα “απόψε αυτοσχεδιάζουμε”, ίσως και σύμβολο της αλαζονείας της άγνοιας, γιατί διόλου μην αποκλείετε το ενδεχόμενο ο Σουηδός ταριχευτής να ήταν περήφανος για το έργο του. Τον αδικείτε; Τη διαστρεβλωμένη, παραμορφωμένη σαν τον “Leo” αντίληψη για την πραγματικότητα, το “βλέποντας και κάνοντας”, το “απόψε αυτοσχεδιάζουμε”, την αλαζονεία της άγνοιας τα αντικρίζουμε ποικιλοτρόπως και στον 21ο αιώνα, ειδικά στην ψωροκώσταινα. Χαρακτηριστικό παράδειγμα ο Αλέξης Τσίπρας στη συνέντευξή του στην Αυγή. Με φρασεολογία που παραπέμπει σε ένα βαλσαμωμένο 2014 γνωρίζουμε καλά ότι έχουμε ήδη μπει για τα καλά σε μια μακρά προεκλογική περίοδο. Με υποσχέσεις όπως κατώτατος μισθός 800 ευρώ (ούτε τα 751 δεν έκανε πραγματικότητα το '15), “πειραματική εφαρμογή του 35ωρου”, επανακρατικοποίηση της ΔΕΗ, “διαγραφή μέρους του ιδιωτικού πανδημικού χρέους”, ο Αλέξης Τσίπρας ανασύρει σαν έκθεμα τον ταριχευμένο εαυτό του. To ερώτημα είναι αν το μουσειακό έκθεμα κόβει ακόμα εισιτήρια. Γιατί όλοι θυμόμαστε (ή οφείλουμε να θυμόμαστε) ότι η τότε αχαλίνωτη υποσχεσεολογία οδήγησε σε ένα ακόμα, και το οδυνηρότερο, μνημόνιο (υπερταμεία, υπερπλεονάσματα, πετσόκομμα συντάξεων κλπ), υποπροϊόν του “ηρωικού” δημοψηφίσματος του Ιουλίου του 2015, που ταρίχευσε για τα καλά την ανάπτυξη της οικονομίας. Γιατί πέραν των ζωντανών λιονταριών και του λιονταριού του Φρειδερίκου, υπάρχουν και κάποιοι που νομίζουν ότι βρυχώνται, αλλά απλώς νιαουρίζουν. Λιοντάρι στο κλουβί η αλήθεια, και το κλειδί έχει πεταχθεί, ειδικά όταν υπολείπεσαι του πρώτου με σταθερά διψήφια διαφορά.
Όμως αυτό που μας σκιάζει περισσότερο, είναι η απειλή του προέδρου του ΣΥΡΙΖΑ Πουσου ότι “είμαστε πιο έτοιμοι από ποτέ, και πιο αποφασισμένοι”· αναπόδραστα έρχεται στο μυαλό το γκροτέσκο θέαμα των Συριζοφρουρών της κυρίας Τασίας.
Και τότε παίρνουμε την έκφραση του μπόμπιρα στο σουηδικό κάστρο Gripsholm, 2.500 χιλιόμετρα μακριά.
