Σε μια προεκλογική περίοδο που ατύπως έχει ξεκινήσει εδώ και μήνες, μετράμε πια μόλις 52 μέρες για να ολοκληρωθεί.
Όταν ξεκίνησε, όλα έδειχναν ότι η ένταση της πόλωσης και της τοξικότητας στην πολιτική αντιπαράθεση, θα ξεπερνούσαν κάθε προηγούμενο. Αλλά μια σειρά από τραγικά γεγονότα, όπως οι σεισμοί στην Τουρκία και η σύγκρουση των αμαξοστοιχιών στα Τέμπη, συγκράτησαν τα πάθη κι επέβαλλαν ένα άτυπο πολιτικό σιωπητήριο.
Ιδιαιτέρως μετά την τραγωδία των Τεμπών, όλοι οι πολιτικοί αρχηγοί έδειξαν να αντιλαμβάνονται ότι η χώρα βρίσκεται σε εθνικό πένθος και «πάγωσαν» κάθε προεκλογική τους δραστηριότητα με τον φόβο μήπως προσβάλουν αυτή την φόρτιση των Ελλήνων.
Αλλά αυτή η αυτοσυγκράτηση διάρκεσε μόνο τρεις εβδομάδες. Από το περασμένο σαββατοκύριακο, άρχισαν και πάλι οι λαϊκισμοί και οι λασπομαχίες. Και μετά την επίσημη εξαγγελία των εκλογών από τον πρωθυπουργό, το πολιτικό θερμόμετρο άρχισε να ανεβαίνει επικίνδυνα. Ο σεβασμός στους νεκρούς των Τεμπών, μπήκε στο περιθώριο…
Άρχισαν και πάλι να βγαίνουν στη φόρα ύποπτα δάνεια και ρυθμίσεις με οσμή σκανδάλου, ξεκίνησαν και πάλι οι προσωπικές επιθέσεις και οι καυγάδες στα κανάλια μεταξύ των υποψηφίων στις εκλογές, λες και το εθνικό πένθος εξαφανίστηκε μονομιάς, πριν συμπληρωθούν σαράντα μέρες από το δυστύχημα των Τεμπών.
Αυτοί που έλεγαν ότι η τραγωδία των Τεμπών μπορεί να γίνει ευκαιρία για να έχουμε μια πολιτισμένη προεκλογική περίοδο, ξανάρχισαν τις πολιτικές κορώνες και τις προσβλητικές εκφράσεις, επιστρέφοντας στον πολιτικό λόγο που ενισχύει τον φανατισμό και τροφοδοτεί την βία λεκτική και σε μερικές περιπτώσεις και σωματική.
Για μια ακόμη φορά, οι πολιτικές δυνάμεις αποδεικνύονται κατώτερες των περιστάσεων και ανίκανες να πραγματοποιήσουν μια ευπρεπή και μετριοπαθή προεκλογική εκστρατεία.
Ποια Τέμπη και ποια θλίψη…
Έχουν αρχίσει ήδη τα σποτάκια στα social media κι όπου να ‘ναι θα κάνει την εμφάνισή της και η γκρίζα πολιτική διαφήμιση.
Στις επόμενες πενήντα μέρες, αν δεν συμβεί κάποια άλλη τραγωδία, θα ζήσουμε στιγμές ανεπανάληπτης έντασης. Γιατί και οι περισσότεροι πολιτικοί αρχηγοί επικαλούνται την Ευρώπη μόνο όπου τους βολεύει. Την μνημονεύουν στις θεωρίες τους για τους κανόνες της πολιτικής. Ενώ όταν καλούνται να κάνουν αυτούς τους κανόνες πράξη, τότε καταφεύγουν σε παλαιοκομματικά κόλπα και τερτίπια που θυμίζουν βαθιά Ανατολή…
