Η επιλογή της Μαριάνθης Παγουτέλη για μία από τις θέσεις των αντιπροέδρων του Αρείου Πάγου προκάλεσε αντιδράσεις, όπως ήταν φυσικό, καθώς η εν λόγω δικαστικός στο παρελθόν είχε λάβει μέρος σε δίκη με αντικείμενο νεοναζιστικές απόψεις και είχε ταχθεί υπέρ της αθώωσης του Κωνσταντίνου Πλεύρη.
Η δικαστικός έκτοτε υπηρέτησε κανονικά, ανήλθε τη δικαστική ιεραρχία και έφθασε να κριθεί από την κυβέρνηση, η σχετική απόφαση λαμβάνεται από το υπουργικό συμβούλιο, για μία από τις ανώτατες θέσεις της δικαστικής ιεραρχίας. Να επιλεγεί δηλαδή για αντιπρόεδρος του Αρείου Πάγου.
Και επελέγη. Οι αντιδράσεις για την επιλογή της υπήρξαν πολλές και αναμενόμενες. Εντύπωση προκάλεσε το γεγονός, ότι κανένα κόμμα, όταν έγινε η ακρόαση των υποψηφίων από την αρμόδια Επιτροπή της Βουλής δεν έθεσε θέμα για την Μαριάνθη Παγουτέλη και μεγαλύτερη εντύπωση προκαλεί το γεγονός, ότι η κυβέρνηση δεν φρόντισε να πληροφορηθεί σχετικά με το παρελθόν της εν λόγω δικαστικού και να αποφασίσει ανάλογα.
Το συμπέρασμα που προκύπτει από την ιστορία επιλογής της Μαριάνθης Παγουτέλη είναι πως πολλές φορές οι κυβερνήσεις και τα κόμματα υποτιμούν τις επιλογές για κορυφαίες θέσεις της δικαιοσύνης, φθάνοντας να επιλέγουν πρόσωπα τα οποία είτε είναι ακατάλληλα για να υπηρετήσουν βαριές θεσμικές θέσεις, είτε έχουν άλλα προβλήματα που καθιστούν την επιλογή τους απαγορευτική.
Η πρόσφατη ιστορία του πολιτικού μας βίου είναι γεμάτη, δυστυχώς, με ανάλογα παραδείγματα κυβερνητικών επιλογών για την ηγεσία της δικαιοσύνης που μόνον έβλαψαν τις εκάστοτε κυβερνήσεις. Υπήρξαν μάλιστα και περιπτώσεις που πληρώθηκε ακριβά το τίμημα επιλογής προσώπων που δεν διέθεταν το ηθικό ανάστημα και το βάρος που απαιτείται για να επιλεγεί κάποιος για κορυφαίες θέσεις της δικαστικής ιεραρχίας.
Η περίπτωση Παγουτέλη όμως δεν μένει μόνον στο κατάλληλο η το ακατάλληλο μιας ανώτατης δικαστικού. Αγγίζει πιο ευαίσθητα δεδομένα, όπως απόψεις ρατσιστικές, αντισημιτικές που είναι καταδικαστέες από κάθε δημοκρατικό πολίτη και μας εκθέτουν ποικιλοτρόπως.
