Ο Όρσον Γουέλς δεν έκρυβε την περιφρόνησή του για πολλούς ομοτέχνους του. Από τον «άγουρο» (τότε) Γούντι Άλεν έως τον Αντονιόνι κι από τον Χίτσκοκ έως τον Μπέργκμαν, τους είχε περάσει άπαντες γενεές δεκατέσσερις. Ακόμη κι ο Φεντερίκο Φελίνι που βρισκόταν σε καλύτερη κατηγορία στο «εκτιμησιόμετρο» του Γουέλς δεν είχε γλιτώσει τα «πάρθια βέλη» του.
Από τη «μαύρη λίστα» δεν έλειπε κι ο Τσάρλι Τσάπλιν, ίσα ίσα βρισκόταν σε περίοπτη θέση. Ο Γουέλς αρεσκόταν να λέει ότι το αριστούργημα του ιδιοφυιούς (αλλά με πολλούς προσωπικούς δαίμονες) Βρετανού καλλιτέχνη Μοντέρνοι Καιροί, ήταν έργο της έμπειρης «ομάδας» του, και όχι του ίδιου του «Σαρλώ», εκτιμώντας ότι ο έτερος σταρ του βωβού κινηματογράφου Χάρολντ Λόιντ (εν πολλοίς άγνωστος σήμερα) ήταν πιο ταλαντούχος. Όμως ακόμα και στον ψόγο του Γουέλς μπορείς να βρεις έναν ακούσιο(;) έπαινο για τον Τσάπλιν. Δηλαδή ότι ο Βρετανός είχε την «ιδιοφυΐα» να συγκεντρώσει δίπλα του τους καλύτερους, τους πλέον ταλαντούχους και πιο πολύπειρους, τους είχε κάνει ομάδα και «πάτησε» πάνω τους για το απόσταγμα, δηλαδή φιλμ διαχρονικά και μεγαλοφυή. Όπως προσφυώς λένε οι Τούρκοι «τον Σουλτάνο τον κάνει η αυλή του». Μια όχι και τόσο αυτονόητη αλήθεια στην Ελλάδα του σήμερα. Που αφορά και τους πολιτικούς. Ιδίως τους πολιτικούς, καθότι διαχειρίζονται τις τύχες ενός έθνους κι όχι μερικές σεκάνς. Είναι σπουδαίο πράγμα πχ. να είσαι ο Κένεντι και να έχεις δίπλα σου στην κρίση της Κούβας έναν ΜακΝαμάρα κι όχι έναν κουταμάρα που θα σου δώσει τις σωστές συμβουλές και θα σε «φρενάρει» αντί να είναι yes man/woman. Είναι σημαντικό να αναγνωρίζεις, να στρατολογείς και να αναπτύσσεις ταλέντα είτε είσαι μάνατζερ ράγκμπι είτε αρχηγός κόμματος αντί να ανακυκλώνεις μετριότητες. Είναι δε, πολύ σημαντικό να στείλεις εγκαίρως κάποιον σπίτι του αν είναι κακός, τοξικός ή υποψιάζεσαι ότι είναι ποικιλοτρόπως προβληματικός γιατί ένα άρρωστο πεύκο κολλάει το μισό δάσος. Αν σκάσει η βόμβα στα χέρια σου μετά την απομάκρυνση εκ του ταμείου ουδέν λάθος αναγνωρίζεται, και σχόλια τύπου «θα τον/την έδιωχνα» αντιμετωπίζονται στην καλύτερη περίπτωση με συγκατάβαση και στη χειρότερη με χλεύη.
Η πολιτική σίγουρα δεν είναι έβδομη τέχνη, αλλά λένε πως είναι η τέχνη του εφικτού. Είναι εφικτό οι πολιτικοί μας να μην το ξεχνούν αυτό, γιατί στους μοντέρνους και απαιτητικούς καιρούς που διανύουμε οι φαρσοκωμωδίες απ' τις τραγωδίες δεν απέχουν πολύ.
