Και ξαφνικά, τα στάσιμα νερά της πολιτικής άρχισαν να κινούνται. Όχι με τρικυμία αλλά τουλάχιστον με παφλασμούς. Κινητοποιώντας τις ηγεσίες, προκαλώντας συζητήσεις και σενάρια. Ειδικά τα τελευταία έχουν πληθύνει σε τέτοιο βαθμό που κάποιος που δεν παρακολουθεί στενά την πολιτική επικαιρότητα, θα νόμιζε πως ξεκίνησε ανεπισήμως η προεκλογική περίοδος.
Στην κυβερνώσα παράταξη, η διαγραφή Σαμάρα-ηγετική κίνηση του πρωθυπουργού-εισήλθε και τυπικώς στο μονόδρομο των διαφορετικών επιλογών, προκειμένου να κατευναστούν οι όποιες αντιδράσεις και να «δικαιωθεί» η δεξιά συνιστώσα. Στα σενάρια αυτά, έχει υπεισέλθει τελευταίως και η επιλογή προσώπου για την Προεδρία της Δημοκρατίας, με κεντροδεξιά χαρακτηριστικά. Οι στενοί συνεργάτες του Κυριάκου Μητσοτάκη λένε πως είναι «άνθρωπος που ακούει». Και αν πράγματι συμβαίνει αυτό, τότε αποτελεί ένα από τα ισχυρά πολιτικά του ατού. Δύσκολος δρόμος στον δεύτερο χρόνο της δεύτερης τετραετίας.
Στη μείζονα, αντιπολίτευση, δηλαδή στο ΠΑΣΟΚ(!), τα πράγματα ήρθαν τα κάτω-πάνω. Ο Νίκος Ανδρουλάκης καλείται να αποδείξει πως θα είναι ο ηγέτης της κεντροαριστεράς και πως υπό την ηγεσία του, ο πράσινος ήλιος θα λάμψει εκ νέου στη χώρα. Ως αρχηγός της αξιωματικής αντιπολιτεύσεως, εισέρχεται με τη σειρά του, στο δύσβατο μονοπάτι των εσωκομματικών ισορροπιών και της δυναμικής κοινοβουλευτικής παρουσίας. Με την ευθύνη της κατάθεσης προτάσεων ικανών και αναγκαίων που θα κερδίσουν την εμπιστοσύνη των πολιτών. Προσώρας είναι θεσμικά το αντίπαλο δέος…
Στην ελάσσονα αντιπολίτευση, στο ΣΥΡΙΖΑ (το κατάφερε και αυτό), ο δρόμος δεν είναι ανοιχτός ούτε τα σκυλιά δεμένα. Ανηφορικός και τα σκυλιά αλυχτούν. Ο Σωκράτης Φάμελος καλείται να συσπειρώσει το κόμμα και τον Παύλο Πολάκη, να ιδρύσει τις οργανώσεις, γιατί οι περισσότερες είναι κλειστές, να διαμορφώσει μια συμπαγή κοινοβουλευτική ομάδα και να μειώσει ή εμποδίσει τις αποχωρήσεις. Και να αποδείξει πως θα είναι πρόεδρος μέχρι τις εθνικές εκλογές του 2027. Όπως λέει και ο αψύς κρητικός «το μισό κόμμα είναι δικό μου»! Η θεολογία της αριστεράς στην αποθέωση της…
Δεν είναι αρνητικά όλα τα παραπάνω. Το αντίθετο θα έλεγα. Η κυβέρνηση οφείλει να ξεπεράσει τη ψυχολογική και φυσιολογική πολιτική κούραση. Να βρει τρόπους να ζωντανέψει η αγορά, να προσελκύσει επενδύσεις να ανατρέψει την αγανάκτηση. Όχι αναγκαστικά προς πολιτικό της συμφέρον-λογικό και αυτό-αλλά προς όφελος των πολιτών. Η αντιπολίτευση, μείζονα και ελάσσονα, να δώσει απαντήσεις πειστικές και να ξεφύγει από το στόχο «να πέσει ο Μητσοτάκης». Γιατί έτσι δεν πείθει και γιατί τα κίβδηλα διλήμματα του παρελθόντος δεν ανταποκρίνονται στην πραγματικότητα.
Και κάτι τελευταίο. Δεν ενισχύεται η ισχυρή Δημοκρατία μας με υπόνοιες περί «μειδοτών και προδοτών». Ουδείς πρωθυπουργός ήταν και είναι «προδότης» της Πατρίδος. Τελεία και παύλα.
Διαβάστε τις Ειδήσεις σήμερα και ενημερωθείτε για τα πρόσφατα νέα.
Ακολουθήστε το Skai.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις.