Τελευταία βλέπoυμε όλο και περισσότερα post όπως τα παρακάτω: «Μια δυνατή γυναίκα είναι εκείνη που είναι ικανή να χαμογελάει το πρωί, σαν μην έκλαιγε όλο το βράδυ», τα οποία προφανώς υπήρχαν από «πάντα», όμως αυτό είναι το καλό με την εξέλιξη, το πώς μαθαίνεις να παρατηρείς και να αποκωδικοποιείς διαφορετικά κάτι που μπορεί να έχεις δει εκατοντάδες φορές στο παρελθόν.
Αυτός ο επαναπροσδιορισμός της πληροφορίας έναντι της εύκολης πέψης της δημιούργησε ένα ντόμινο σκέψεων που δεν θα μπορούσε να περάσει απαρατήρητο. Σε ένα εσωτερικό διάλογο, λοιπόν, αυτά τα post φαίνονται προοδευτικά, υπέρ της γυναικείας ενδυνάμωσης, ζητωκραυγάζοντας ουσιαστικά και θεωρώντας προτέρημα το να μπορεί μια γυναίκα να μην εκδηλώνει τα συναισθήματα της. Γιατί η ευαλωτότητα και η ευαισθησία είναι αδυναμία.
Είναι αγένεια να πεις όχι, μην είσαι «σκ*λα και bossy», μη δείχνεις αδύναμη, το κλάμα δείχνει αδυναμία, τι στο καλό περίοδο έχεις, θα τα έχουν παίξει οι ορμόνες σου, άντε να εμπιστευτούμε μετά διευθυντική θέση σε γυναίκα, μακριά.
Όλη παραπάνω πρόταση παίζει στο κεφάλι μας με τη φωνή και τον τονισμό της Cynthia Nixon, στο εξαιρετικό βίντεο «Be a lady, they said», το οποίο παρουσιάζει το μεγαλείο της πατριαρχίας και την καταπίεση που βιώνει μια γυναίκα με πολύ μεμπτό τρόπο, ατάκες που έχουμε μάθει να τις χρησιμοποιούμε καθημερινά, θεωρώντας τες φυσιολογικές.
Προφανώς, είναι ένα θέμα, το οποίο δεν περιορίζεται στο γυναικείο φύλο, απλά εκεί μπορούμε να παρατηρήσουμε περισσότερο την έκφανση του, μιας και πάει πακέτο με πολλά άλλα πράγματα, εξίσου και πολύ περισσότερο προβληματικά.
Ζούμε σε μια κοινωνία που μας μαθαίνει πως πρέπει να υπομένουμε τα βάσανα με κάθε τίμημα, πως είναι δύναμη να μην φεύγεις από τον προβληματικό γάμο, να καταπιέζεις τις επιθυμίες σου, να μένεις στη σίγουρη, αλλά ανιαρή δουλειά σου, είναι δείγματα ωριμότητας.
Η κοινωνία δεν θέλει ευχαρίστηση, θέλει χρηστικότητα, να είσαι λειτουργικός
Τις προάλλες παρευρέθηκα σε ένα πικ νικ στο πάρκο και ανάμεσα στις συζητήσεις ακούστηκε η ιστορία ενός άντρα -από τρίτο πρόσωπο- ο οποίος έπαθε αλλεργικό σοκ, με αποτέλεσμα να λιποθυμήσει και να παίρνει αργότερα τη σύντροφό του τηλέφωνο κλαίγοντας από το σοκ και ζητώντας συγγνώμη και νιώθοντας μεγάλη ντροπή που έκλαιγε. Μια άλλη κοπέλα είπε πως σε μια συζήτηση σε ένα τραπέζι ζορίστηκε τόσο που έβαλε τα κλάματα, προσθέτοντας πόση ντροπή ένιωσε, επειδή δεν νιώθει άνετα να κλαίει μπροστά σε άλλους.
Αυτές οι δύο ιστορίες ξετυλίγονταν γύρω από έναν πολύ γνώριμο στους ανθρώπους πυρήνα: αυτόν της ντροπής
Γέλιο και κλάμα είναι η άλλη όψη του ίδιου νομίσματος, κι όμως, ενώ νιώθουμε αρκετά άνετα να γελάμε μπροστά σε κόσμο, το θεωρούμε αφύσικο να κλαίμε. Σπαταλάμε ώρες, σπάμε το κεφάλι μας για να βρούμε «πώς να είμαστε ευτυχισμένοι», λες και αυτό δεν συμβαίνει μόνο σε στιγμές ή λες και μόνο τα θετικά συναισθήματα έχουν αξία σε αυτό τον κόσμο. Οι αποτυχίες απαγορεύονται, δεν μπορείς να εκτεθείς.
Τις απογοητεύσεις και τις στενοχώριες πρέπει να τις μεταβολίζεις αμέσως, να πηγαίνεις παρακάτω. Αν αυτή η πίεση του παρακάτω, έδινε λίγο χώρο στο σκοτάδι, στο να υπάρξει μέσα μας ανενόχλητο, ίσως να ερχόταν πιο γρήγορα το φως. Χωρίς να προσπαθούμε να διώξουμε/ καταπιέσουμε/ βάλουμε κάτω από το χαλάκι οτιδήποτε μας κάνει να νιώθουμε άβολα ή δυσάρεστα. Ο οργανισμός μας είναι πολύ πιο έξυπνος από ό,τι νομίζουμε, έχει τρόπο να μας προειδοποιεί για τα πάντα.
Όπως όταν κόβεις το χέρι σου και νιώθεις πόνο και βλέπεις το αίμα που τρέχει για να το σταματήσεις, αλλιώς θα πέθαινες από αιμορραγία, έτσι είναι και όταν νιώθεις σφίξιμο στο στομάχι ή κόμπο στον λαιμό. Και δεν θα εξαφανιστεί αν κάνεις πως δεν το βλέπεις, ίσα ίσα κλαίγοντας μπορεί αυτό το συναίσθημα να υγροποιηθεί και να αποβληθεί, έστω ελαχίστως, βρίσκοντας μια διέξοδο.
«Είσαι πολύ ευαίσθητη, μην είσαι υπερβολική», μια ολόκληρη χειριστική μέθοδος, αυτή του gaslighting, έχει στηριχτεί πάνω σε αυτό, στην ενοχοποίηση του κλάματος, της δυσαρέσκειας, της ανοιχτής εκδήλωσης κάθε αρνητικού συναισθήματος. Όλα αυτά βέβαια βρίσκονται στον αντίποδα με αυτό που ήθελε η Μπελίντα Κανόν, δηλαδή να είμαστε χαρούμενες φεμινίστριες.
Το να κλαις, δημόσια ή μη, δεν είναι αδυναμία, είναι δύναμη κόντρα σε μια κοινωνία που προσπαθεί να σου πει το αντίθετο. Θέλει δύναμη να μην φοβάσαι να δείχνεις την ανθρώπινη υπόσταση χωρίς ενοχοποίηση, θέλει δύναμη να είσαι ελεύθερος.
Δεν χρειάζεται να δείχνουμε ότι είμαστε καλά αν δεν είμαστε, δεν χρωστάμε σε κανέναν την ευτυχίας μας, μονάχα στον εαυτό μας. Και σε αυτόν οφείλουμε να γιορτάζουμε κάθε συναίσθημα μας ξεχωριστά και δυνατά, κάθε μέρα.
Πηγή: Savoir VilleΔιαβάστε τις Ειδήσεις σήμερα και ενημερωθείτε για τα πρόσφατα νέα.
Ακολουθήστε το Skai.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις.