«Θέλω να ευχαριστήσω την τραυματική παιδική μου ηλικία. Και την Ακαδημία. Με αυτήν τη σειρά». Με αυτά τα λόγια ο Robert Downey Jr παραλαμβάνει το πρώτο του Όσκαρ Β’ Ανδρικού ρόλου για την ερμηνεία του ως Lewis Strauss στο Oppenheimer.
Πριν προχωρήσω, παρατήρησα πως κυριαρχούν τρεις κατηγορίες ανθρώπων τις τελευταίες μέρες στα social media: α) εκείνοι που ζητωκραυγάζουν για τη νίκη του RDJ και πιστεύουν ότι το άξιζε 100% και επιτέλους αναγνωρίστηκε το ταλέντο του, β) εκείνοι που πιστεύουν ότι ο RDJ ήταν καλός, αλλά ο Robert De Niro ήταν καλύτερος, γ) εκείνοι που πιστεύουν ότι ο Mark Ruffalo ήταν ασυζητητί εκείνος που άξιζε το Όσκαρ περισσότερο.
Προσωπικά, βρίσκομαι ανάμεσα στο Α και το Γ. Ο Mark Ruffalo έδωσε πραγματικά την ερμηνεία της χρονιάς σε έναν ρόλο που δεν τον έχουμε ξαναδεί και δεν μπορούσαμε να τον φανταστούμε ποτέ. Ωστόσο, είχε την ατυχία (όπως και όλοι εκείνοι που στάθηκαν απέναντι από όλη την παραγωγή του Oppenheimer) να βρίσκεται στην ίδια κατηγορία με τον χρόνια φίλο κι αδελφό Robert.
Όσοι ανήκουμε στο πιστό του φαν κλαμπ και ακολουθούμε τις καλλιτεχνικές του κινήσεις χρόνια τώρα, ξέρουμε πως άξιζε την συγκεκριμένη αναγνώριση και ο ρόλος του στη ταινία του Christopher Nolan ήταν η καλύτερη απόπειρα για να την κερδίσει. Και το έκανε.
Η περίπτωση RDJ ανήκει σε μια όχι και τόσο συχνή κατηγορία καλλιτεχνών, οι οποίοι καταφέρνουν να υπερνικήσουν τους δαίμονές τους και να επιστρέψουν δυναμικά, κατακτώντας την κορυφή και φτάνοντας στο πικ της καριέρας τους. Ανήκει σε αυτά τα παραδείγματα ανθρώπων που σε διδάσκουν πως ποτέ δεν είναι αργά και πως όσο βαθιά κι αν εισαι χαμένος, μπορείς πάντα να βρεις ξανά τον εαυτό σου.
Διαβάστε περισσότερα στο monopoli.gr
Διαβάστε τις Ειδήσεις σήμερα και ενημερωθείτε για τα πρόσφατα νέα.
Ακολουθήστε το Skai.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις.
