Ναι, έκαναν κάτι λάθος, αλλά η τιμωρία είναι δυσανάλογη. Ζήτησαν συγγνώμη, υποσχέθηκαν να αλλάξουν. Δεν είναι καιρός να συγχωρήσουμε μερικούς από τους άνδρες που «έριξε» το #MeToo;
Είναι ένα σημαντικό ερώτημα, ένα ερώτημα που πρέπει να θέσει όποιος ενδιαφέρεται για τη δικαιοσύνη. Σε μια συνέντευξη με τον Piers Morgan την περασμένη εβδομάδα, ο Kevin Spacey έκλαιγε με λυγμούς για τη μεταχείριση που είχε υποστεί, ακόμη και όταν παραδέχτηκε ότι οι κατήγοροί του -ένας ή δύο από αυτούς- έλεγαν την αλήθεια.
«Υπήρξε υπερβολή από τα μέσα ενημέρωσης, αλλά σύμφωνα με την ομολογία σας, η συμπεριφορά σας ήταν εξαιρετικά ανάρμοστη», ανέφερε ο Μόργκαν σε αυτή τη συνέντευξη. «Μερικές φορές ήταν μη συναινετική».
Και η απάντηση του ηθοποιού: «Δεν πρόκειται να συμπεριφερθώ έτσι ξανά», απάντησε ο Σπέισι και πρόσθεσε: «Και τώρα βρισκόμαστε σε ένα σημείο όπου: ‘’Εντάξει, τι κάνουμε τώρα;’’ Προσπαθώ να αναζητήσω έναν δρόμο προς τη λύτρωση».
Καθώς ο Σπέισι κλαίει για τις δουλειές που έχασε και για τους πρώην συναδέλφους του που δεν του μιλούν πια, θα πρέπει να θυμόμαστε ότι η ίδια ακριβώς μοίρα κρέμεται και πάνω από τα θύματα. Γιατί δυσκολευόμαστε να συγχωρήσουμε τους δράστες του #MeToo; Θα πρέπει να θέσουμε το ερώτημα. Αλλά πρώτα, ίσως, θα πρέπει να ρωτήσουμε γιατί για τόσο πολύ καιρό παλεύαμε να συγχωρήσουμε τα θύματά τους, γράφει εύστοχα η εφημερίδα «Guardian».
Ο κατάλογος των «ασυγχώρητων θυμάτων» - που αποφεύχθηκαν για πολλά χρόνια - είναι μακρύς. Οι ηθοποιοί Mira Sorvino, Ashley Judd, Annabella Sciorra και Sophie Dix μπήκαν στη «μαύρη λίστα» του Χόλιγουντ, αφού απέρριψαν τον Harvey Weinstein. Η καριέρα του Μπρένταν Φρέιζερ δοκιμάστηκε για αρκετές δεκαετίες όταν τον χούφτωσε ένας πρώην πρόεδρος της Ένωσης Ξένου Τύπου του Χόλιγουντ και παραπονέθηκε. Όταν η νεαρή Jane Seymour απέρριψε το φλερτ -ας το πούμε κομψά- ενός μεγαλοστελέχους του Χόλιγουντ, της είπαν ότι, αν της ξεφύγει έστω και μια κουβέντα, δεν θα δουλέψει ποτέ ξανά στον πλανήτη!
Σύμφωνα με στοιχεία που παραθέτει η εφημερίδα από υποθέσεις σεξουαλικής παρενόχλησης που έφτασαν στις δικαστικές αίθουσες το 2001, διαπιστώθηκε ότι πάνω από το 90% του προσωπικού που ήταν θύματα σεξουαλικής παρενόχλησης είτε έχασαν τη δουλειά τους είτε παραιτήθηκαν.
Στο έργο-ορόσημο «Sexual Harassment of Working Women», που δημοσιεύθηκε το 1979, η Catherine MacKinnon κατέγραψε ότι οι γυναίκες απολύονται συστηματικά ως αντίποινα για την απόρριψη ενός άνδρα προϊσταμένου. Μια «σεξουαλική σχέση ήταν απαραίτητη για την εργασιακή τους σχέση», λένε οι υφιστάμενοι ότι τους έλεγαν, «και χωρίς αυτήν οι γυναίκες δεν μπορούσαν να κρατήσουν τη δουλειά τους».
Οι άνισες κοινωνίες έχουν την τάση να εξορίζουν τα θύματα με χαμηλό κύρος. Το δράμα ανδρών όπως ο Σπέισι «γεννά» το εξής υπαρξιακό ερώτημα: είναι ποτέ δυνατή η λύτρωση; Η καθοριστική μάχη του κινήματος #MeToo μέχρι στιγμής - Amber Heard εναντίον Johnny Depp δίνει την απάντηση: πρέπει να εξοστρακίσουμε τον κατηγορούμενο ή τον κατήγορο; Ο κόσμος δεν είναι τέλειος. Ίσως πρέπει να διαλέξουμε το δηλητήριό μας…
Διαβάστε τις Ειδήσεις σήμερα και ενημερωθείτε για τα πρόσφατα νέα.
Ακολουθήστε το Skai.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις.
