Κλείσιμο

Η ζωή δεν είναι τέλεια όλη την ώρα και αυτό είναι εντάξει...

Από τον υπερρομαντισμό και το σύνδρομο της τέλειας στιγμής, σε μια σταδιακή απομάκρυνση από την πραγματικότητα

Σίγουρα έχεις πέσει πάνω σε quotes στο διαδίκτυο ή τσιτάτα γραμμένα σε κάποιο βιβλίο που σε καλούν να νιώθεις κάθε ώρα και στιγμή ευγνωμοσύνη για τη ζωή: Πρέπει να νιώθεις ευλογημένη απλά και μόνο για το ότι άνοιξες τα μάτια σου το πρωί, για το ότι ξύπνησες σε ένα κανονικό κρεβάτι, για το ότι το ψυγείο σου είναι γεμάτο και μπορείς, τέλος πάντων, να ζήσεις μια «κανονική» ζωή.

Αυτή η τάση για μια απροσδιορίστου αιτίας, έμφυτη και διαρκή χαρά και ευγνωμοσύνη υπήρχε σχεδόν από πάντα, ωστόσο τώρα, με το διαδίκτυο και τα social media, έχει λάβει μεγάλες διαστάσεις. Βλέπεις τους influencers διαρκώς χαρούμενους, να ζουν την «τέλεια» ζωή και βάζεις στόχο να ακολουθήσεις, όσο το δυνατόν περισσότερο, τα βήματά τους.

Πίσω από το φως υπάρχει πάντα (λιγότερο ή περισσότερο) σκοτάδι

Κι όλα αυτά είναι όμορφα, δεν λέω. Με όλα όσα βλέπουμε να συμβαίνουν γύρω μας, όταν υπάρχουν άνθρωποι που δεν ξέρουν εάν η επόμενη ημέρα θα ξημερώσει γι’ αυτούς, καθώς ζουν σε καθεστώς πολέμου ή άλλοι που παίρνουν ένα μπουκάλι νερό και αντιδρούν σαν να είναι το πιο σπουδαίο δώρο που έλαβαν ποτέ, επειδή δεν διαθέτουν ούτε τα βασικά, το να ξυπνάς ασφαλής και υγιής είναι από μόνο του ευλογία. Τίποτα δεν είναι δεδομένο στη ζωή, γι’ αυτό και είναι πράγματι καλό να χαιρόμαστε με όσα έχουμε. Άλλωστε, δίνοντας σημασία στα μικρά, απλά, καθημερινά πράγματα, χαρίζεις στον εαυτό σου την ευκαιρία να βιώσει θετικά συναισθήματα σε πιο τακτική βάση κι αυτός είναι ένας στόχος για όλους.

Υπάρχει, όμως, και η άλλη πλευρά: Τα αρνητικά συναισθήματα είναι κι αυτά μέρος της ζωής, μέρος ενός φυσιολογικού και ισορροπημένου ψυχισμού. Δεν είναι καλό να υπερέχουν, είναι όμως απαραίτητο να υπάρχουν. Ο θυμός, η θλίψη, η ανησυχία, είναι όλα κομμάτι μιας φυσιολογικής καθημερινότητας και δεν πρέπει να παραγκωνίζονται. Όπως ακριβώς πρέπει να ανοίγεις την πόρτα στα καλά συναισθήματα, έτσι πρέπει να επιτρέπεις στον εαυτό σου να βιώνει και τα αρνητικά.

Πώς μπορείς, για παράδειγμα, να νιώσεις ευγνωμοσύνη για τα απλά, τη στιγμή που αντιμετωπίζεις ένα σοβαρό οικονομικό θέμα ή ένα ζήτημα υγείας; Πώς νομίζεις ότι το αντιμετωπίζουν οι influencers που χαζεύεις στα κοινωνικά δίκτυα; Απλοί, καθημερινοί άνθρωποι είναι. Κάποιοι από αυτούς μπορεί να έχουν πράγματι περισσότερα από σένα. Δεν τα έχουν, όμως, όλα, όπως ίσως πιστεύεις, ούτε είναι διαρκώς ευτυχισμένοι. Έχουν τις δύσκολες, τις «σκοτεινές» στιγμές τους, ακριβώς όπως εσύ κι εγώ. Κι αυτό είναι εντάξει.

Να θυμάσαι, λοιπόν, ότι στον αντίποδα ενός διαδικτυακού, εικονικού κόσμου, που όλα μοιάζουν διαρκώς εξιδανικευμένα, που μας εμφυτεύει την εντύπωση ότι είναι δυνατή μια συνεχώς ξεχωριστή ζωή και μας τοποθετεί σε ένα ατέλειωτο κυνήγι ενός άπιαστου στόχου, ενός δρόμου που απλώς δεν υφίσταται, υπάρχει η πραγματικότητα, με τις φωτεινές και τις σκοτεινές της στιγμές, με τη χαρά, αλλά και τη θλίψη. Μια ζωή με τα όλα της.

Εγκαταλείποντας τις ουτοπικές προσδοκίες, αγκαλιάζοντας την τέλεια-ατελή ζωή

Αν αναρωτηθείς από πού πηγάζει αυτή η έντονη επιθυμία για διαρκή τελειότηταή τι βρίσκεται στη ρίζα αυτού του αισθήματος δυσαρέσκειας, σύντομα θα ανακαλύψεις το παράδοξο της ψευδώς διαρκούς τέλειας ζωής. Να θυμάσαι ότι σημασία έχει να δίνεις το παρών σε όσα ζεις κάθε στιγμή, καλά και κακά. Μείνε μακριά από τη νοοτροπία που σε θέλει να τα βλέπεις όλα «ασπρόμαυρα» και να τα κατηγοριοποιείς σε επιθυμητά και μη. Άφησε τον εαυτό σου ελεύθερο να νιώσει ό,τι έχει ανάγκη να αισθανθεί κάθε στιγμή και θα εκπλαγείς από το πόσο θα βελτιώσεις τελικά την καθημερινότητά σου, όχι με τον τρόπο που νόμιζες, αλλά μέσα από ένα μονοπάτι αποδοχής και αναγνώρισης όλων των διαστάσεων και αποχρώσεων της ζωής.

Πηγή: Savoir Ville