Tης Τίνας Μιχαηλίδου
Είναι πολύ περίεργο το συναίσθημα όταν περνάς τη σιδερένια πόρτα των Φυλακών Κορυδαλλού. Νιώθεις ένα σφίξιμο στο στομάχι και την ανάσα σου να βαραίνει. Σα να έχει λιγότερο "αέρα" εκεί μέσα. Φτάνοντας, ο έλεγχος στην είσοδο ενδελεχής και αυστηρός. Μας ζητούν τα κινητά μας τηλέφωνα και τις ταυτότητές μας. Αιφνιδιάστηκα. Μπαίνοντας μέσα είχα μια αγωνία για το τι θα ακολουθήσει κι, όμως, όλα όσα αντίκρισα μέσα στις φυλακές με εξέπληξαν ευχάριστα.
Η Διευθύντρια του Σωφρονιστικού Καταστήματος Γυναικών Κορυδαλλού, Τριανταφύλλη Κωνσταντοπούλου, μας υποδέχεται ένθερμα και προχωράμε στο γραφείο της. Είναι πολύ μεγάλο και ιδιαίτερο το έργο της. Μας μιλά για τις κρατούμενες σαν να είναι "παιδιά της". "Δεν θέλω να τους λείπει τίποτα εκτός από την ελευθερία τους" μου λέει και εξηγεί πώς προσπαθούν με διάφορες δράσεις και εκπαιδευτικά προγράμματα να φροντίσουν για την επιμόρφωσή τους και για την ασφαλή επανένταξή τους στην κοινωνία.
Οι κρατούμενες μαζεύονται σιγά - σιγά στον προαύλιο χώρο για τη συναυλία. Έχουν βάλει τα "καλά" τους και έχουν πάει "κομμωτήριο" σε έναν ειδικά διαμορφωμένο χώρο που έχουν φτιάξει για να περιποιηθούν τα μαλλιά τους. Σαν να κάνουν μια κανονική έξοδο για να διασκεδάσουν.
Παρατηρώντας τα μάτια τους, ανάμεσα στον ενθουσιασμό για τη βραδιά, το βλέμμα τους κρύβει μια θλίψη. Αρκετές είναι μικρές σε ηλικία. Απορώ μέσα μου τι να κάνουν εδώ τόσο νέες. Συνομιλώντας με κάποιες κρατούμενες, συνειδητοποιώ πώς μια στιγμή μπορεί να καταστρέψει μια ζωή.
Μια "λάθος" βαλίτσα, μια "λάθος" βραδιά, κακές παρέες και η ανάγκη, είναι κάποιες από τις αιτίες του εγκλεισμού τους. Οι περισσότερες δεν ξέρουν πότε θα βγουν έξω. Περιμένουν την ημερομηνία της δίκης και την ποινή τους για να μάθουν πότε θα αποφυλακιστούν. Κι όμως, αυτό δεν τις έχει κάνει να χάσουν την ελπίδα τους. Μου μιλούν για όνειρα. Η μια θέλει να γίνει αρχιτέκτονας, η άλλη να ασχοληθεί με τα τουριστικά. Τους έχει δοθεί η ευκαιρία εκεί μέσα να σπουδάσουν και να βγουν καλύτερες. Δεν θέλουν ο χρόνος του εγκλεισμού τους εκεί μέσα να πάει χαμένος.
Κάποιες είναι πολύ συνειδητοποιημένες για τα λάθη τους, κάποιες ιστορίες τους είναι σαν από ταινία. Μια κρατούμενη αποφυλακιζόταν εκείνη την ημέρα και όμως ζήτησε από τη Διευθύντρια να παραμείνει για εκείνη τη βραδιά, να διασκεδάσει με τις συγκρατούμενές της και μετά να αποφυλακιστεί. Είναι αρκετά δεμένες μεταξύ τους. "Είμαστε σαν οικογένεια" μου λένε κάποιες και κατανοώ πώς οι δύσκολες καταστάσεις τους έχουν "δέσει".
Τα κορίτσια χορεύουν με την ψυχή τους και το κέφι καλά κρατεί για 2,5 ολόκληρες ώρες. Σαν να μην είμαστε σε φυλακή.
Ο Κώστας Αγέρης κατεβαίνει από τη σκηνή ιδιαίτερα συγκινημένος. "Διψούσαν για διασκέδαση" μου λέει και εξομολογείται ότι δεν δίστασε ούτε στιγμή να πει το ναι για να τραγουδήσει αφιλοκερδώς και δεν το μετάνιωσε. "Είχα πολλή χαρά και ενέργεια γιατί ήθελα να περάσουν καλά, αλλά και μια χαρμολύπη, όταν κοιτούσα τα πρόσωπά τους και σκεφτόμουν, τι ιστορία άραγε να κρύβει η καθεμία" και συνειδητοποιώ ότι έκανα παρόμοιες σκέψεις.
Πήρα μια βαθιά ανάσα βγαίνοντας. Έφυγα πιο γεμάτη. Γιατί κατάλαβα ότι ακόμα και εκεί μέσα το όνειρο παραμένει ζωντανό. Υπάρχει ελπίδα. Ο νους δεν φυλακίζεται. Άλλωστε όπως μου είπαν οι κρατούμενες, "όσες και αν χτίζουν φυλακές και ο κλοιός στενεύει, ο νους μας είναι αληταριό και πάντα δραπετεύει.."
Διαβάστε τις Ειδήσεις σήμερα και ενημερωθείτε για τα πρόσφατα νέα.
Ακολουθήστε το Skai.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις.
