Τη δική του φιλοσοφία ζωής ξετυλίγει ο Βλαδίμηρος Κυριακίδης σε συνέντευξη που έδωσε στο Hello που κυκλοφορεί και στον Γιάννη Βίτσα μιλώντας τόσο για τις εποχές που δεν είχε οικονομική ευχέρεια, όσο και για τους «δαίμονες» που ξόρκισε.
-Πέρασες μέρες που δεν είχες ούτε ένα ευρώ. Τι θα έλεγες σήμερα σε έναν άνθρωπο που το βιώνει;
«Ναι. Το πέρασα και θα ευχόμουν να μην το περάσει κανένας άλλος. Ξέρω πως τα χρήματα είναι μια πολύ μεγάλη ανάγκη της εποχής, γιατί δυστυχώς αυτά κυβερνούν και καθορίζουν τι μέλη θα είμαστε σε μια κοινωνία.
Εγώ θα συμβούλευα οποιονδήποτε το βιώνει να στραφεί προς τα μέσα του, να δει ποιες είναι οι πραγματικές ανάγκες του ανθρώπου. Θα μου πείτε… Δεν είναι αυτό λίγο ουτοπικό; Βεβαίως και είναι, γιατί μια οικογένεια που πεινάει δεν μπορεί να σκεφτεί αυτά που αναφέρουμε.
Αν φέρουμε όμως την καλλιέργεια από τα παιδικά μας χρόνια στα σχολεία, σίγουρα θα αρχίσουμε να αντιλαμβανόμαστε αλλιώς τη ζωή μας και θα καταλάβουμε ότι η ευτυχία δεν κρύβεται στα πολλά αλλά στα λίγα.
Στην οικογένειά μου, οι γονείς μου μεγάλωσαν με το τίποτα τρία παιδιά. Δεν μας έλειψε τίποτα, αλλά και όταν συνέβαινε, πάλι ευτυχισμένοι ήμασταν».
-Στα πρώτα χρόνια του θεάτρου πώς διαχειριζόσουν την οικονομική ανασφάλεια;
«Είχα βρει την πηγή. Όταν ανακάλυψα το θέατρο, ήμουν τρισευτυχισμένος. Δεν πληρωνόμασταν, αλλά έκανα πράξη αυτό που ήθελα. Τρώγαμε ψωμοτύρι… Δεν πάθαμε τίποτα! Ποτέ δεν πήγαινα με τα κοινωνικά πρέπει, αλλά με τα θέλω μου»
-Ποιοι ήταν οι δικοί σου δαίμονες;
«Αυτή τη στιγμή ίσως μπορώ να μείνω μόνο σε διάφορες φοβίες, δειλίες που είχα. Οι δικοί μου δαίμονες ήταν στο να αιτιολογήσω, να δω γιατί συμβαίνει η οποιαδήποτε συνθήκη, κάτι που ως παιδί και ως έφηβος δεν ήταν εύκολο να το πράξω. Μεγαλύτερος κατάλαβα ότι αυτό που αποζητούσα σε μικρότερη ηλικία ήρθε και μου το πάντρεψε το θέατρο».
-Τι αποζητούσες;
«Την καλοσύνη των ανθρώπων, την αλληλεγγύη, την καλαισθησία και την αντίληψη».
-Θεωρείς πως δεν βίωσες την καλοσύνη ή την αλληλεγγύη στα παιδικά και εφηβικά σου χρόνια;
«Τις βίωσα αλλά, όσο μεγάλωνα, τις σκεφτόμουν πιο βαθιά και πιο ουσιαστικά. Σαφέστατα υπήρχε αγάπη, καλοσύνη από τους γονείς, από το κοινωνικό περιβάλλον, πάντοτε όμως αποζητούσα κάτι πιο βαθύ στη ζωή μου, το οποίο δεν μπορούσα να βρω. Δεν μπορούσα να ταυτιστώ με τους συμμαθητές μου. Συνέβαινε κάτι άλλο μέσα μου που δεν ήμουν σε θέση να καταλάβω».
-Βίωσες μπούλινγκ εξαιτίας αυτού του γεγονότος;
«Δεν ήταν ακριβώς μπούλινγκ. Απλά, όταν δεν μπορείς να ταυτιστείς με τους συνομηλίκους σου, αυτομάτως μπαίνεις στο περιθώριο, χωρίς όμως αυτό να γίνεται με την πρόθεση να σε χλευάσουν. Δεν μπορούσαν να ταιριάξουν τα χνότα μας».
Πηγή: womenonly
Διαβάστε τις Ειδήσεις σήμερα και ενημερωθείτε για τα πρόσφατα νέα.
Ακολουθήστε το Skai.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις.
