Κλείσιμο

Ο Plácido Domingo ήθελε να είναι «άγιος» και υπεράνθρωπος – Πώς μια ομάδα χαρακτήρων άλλαξε για πάντα την όπερα

Ένα νέο βιβλίο καταγράφει τις συναντήσεις με τους μεγαλύτερους τραγουδιστές της όπερας των τελευταίων ετών

Το 2003, όταν ο Ισπανός δημοσιογράφος και συγγραφέας Jesús Ruiz Mantilla έφυγε από το σπίτι του Luciano Pavarotti, ο κόσμος κατέρρευσε πάνω του. Δεν ήξερε τι να κάνει: έπρεπε να μιλήσει σε κάποιον αξιόπιστο και να του πει τι είχε μόλις συμβεί στη συνέντευξή του με τον θρυλικό τενόρο. Δεν είχε καταφέρει να βγάλει ούτε έναν θλιβερό τίτλο, ούτε μια καλή μαρτυρία, ούτε μια ενδιαφέρουσα αποκάλυψη. Το χειρότερο απ' όλα ήταν ότι ο θρύλος είχε αποκοιμηθεί κατά τη διάρκεια της συζήτησης! 

Υπάρχουν 25 ονόματα που προσδιορίζουν απόλυτα την όπερα στις αρχές του 21ου αιώνα. «Όταν κοιτάμε πίσω, συνειδητοποιούμε ότι ποτέ άλλοτε δεν πήγαιναν τόσο πολλοί άνθρωποι στην όπερα, ούτε υπήρχαν τόσοι ποιοτικοί τραγουδιστές σε παγκόσμιο επίπεδο», αναφέρει ο συγγραφέας του βιβλίου «Divos», Jesús Ruiz Mantilla

Η γεωπολιτική του οπερατικού τραγουδιού έχει αλλάξει κατά τη διάρκεια του περασμένου αιώνα. Από τη Λατινική Αμερική αναδείχθηκαν μορφές όπως ο Juan Diego Flórez, ο Rolando Villazón και ο Julián Camarena και την Ανατολική Ευρώπη, τη γενέτειρα της Anna Netrebko, η Sonya Yonheva και η Ermonela Jaho.

Υπάρχουν τραγουδιστές όπερας που συνεχίζουν να μας κάνουν να θυμόμαστε τον όρο divo ή ντίβα όπως η Cecilia Bartoli ή ο Javier Camarena. Ωστόσο, υπάρχουν και άλλοι που τον εκφυλίζουν ή τον διαστρεβλώνουν. «Από την εποχή των καστράτων μέχρι σήμερα, ορισμένοι τραγουδιστές της όπερας είναι ανυπόφοροι, ιδιότροποι, περιφρονητικοί και μίζεροι. Αυτή είναι η αντίθετη έννοια της λέξης», γράφει ο συγγραφέας. 

Ο Ruiz Mantilla επισημαίνει την περίπτωση της Ρουμάνας τραγουδίστριας, Angela Gheorghiu. «Όταν ξεπέρασε τα όρια, όσον αφορά στον τρόπο με τον οποίο συμπεριφερόταν στους ανθρώπους, κατέστρεψε την καριέρα της, σε σημείο που κανείς δεν την ήθελε πια στο θέατρο». 

Σύμφωνα με τον Ruiz Mantilla, ποτέ δεν ήταν τόσο δύσκολο να γίνει κανείς αστέρας της όπερας όσο σήμερα. «Σε κάθε εποχή, υπήρχε πάντα μια νέα πρόκληση για να γίνεις τραγουδιστής. Η Μαρία Κάλλας -εκτός από το να τραγουδάει με ένδοξο και ιδιαίτερο τρόπο- συνέβαλε στην τέχνη της θεατρικής ερμηνείας», επισημαίνει. 

«Υπάρχουν, επίσης, και άλλοι τραγουδιστές όπερας που έχουν καλή διαχείριση του δημόσιου προφίλ τους στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, εκτός από το να είναι ανοιχτοί στην προσαρμογή στις αλλαγές που προτείνουν οι σκηνοθέτες, οι οποίοι είναι οι άλλοι μεγάλοι επαναστάτες της όπερας στις αρχές του 21ου αιώνα». 

Το κεφάλαιο που είναι αφιερωμένο στον τενόρο της Μαδρίτης, ο οποίος κατηγορείται για παρενόχληση γυναικών σύμφωνα με τις μαρτυρίες τουλάχιστον 27 ατόμων, ξεκινά με τον Plácido Domingo να ζητά από τον συγγραφέα να υποσχεθεί ότι δεν θα ξαναγράψει γι' αυτόν. 

Ο συγγραφέας συγκρίνει την παρακμή του Domingo με τον Ισπανό βασιλιά Χουάν Κάρλος Α', ο οποίος, το 2014, παραιτήθηκε από τον θρόνο λόγω ενός σκανδάλου δαπανών. «Και οι δύο ήταν θρύλοι και οι δύο αντιμέτωποι με τη δύναμη ενός κόσμου επιρρεπούς στο να γκρεμίζει σύμβολα. Δεν καταλαβαίνουν τη δική τους πτώση», γράφει στο «Divos». Παραδέχεται επίσης ότι, πριν από 20 χρόνια, κανείς δεν θα μπορούσε να περιμένει ένα τέτοιο τέλος: «Ο Plácido ήταν ένας Δον Ζουάν, ναι, απολύτως... αλλά κανείς δεν τον έκρινε».

Στη βιογραφία του τενόρου - γραμμένη από τον Rubén Amón - εξομολογείται ότι «δεν έπαιξε ποτέ τον Δον Ζουάν [επί σκηνής], γιατί φοβόταν να δει τον εαυτό του». Ο Ruiz Mantilla παρουσιάζει τον Ντομίνγκο ως ένα άτομο που έχει εμμονή με το να είναι αρεστός σε όλους. «Είναι κάποιος που, κάθε φορά που εκλέγεται ένας νέος Πάπας, το πρώτο πράγμα που κάνει είναι να πάει να ζητήσει την ευλογία του», σημειώνει ο συγγραφέας. Κατά τη γνώμη του, έργα όπως η βιογραφία που έγραψε ο Walter Isaacson για τον Steve Jobs, ή η σειρά «The Crown», που απεικονίζει τη βασίλισσα Ελισάβετ Β', αποτελούν απόδειξη ότι, σήμερα, οι μύθοι εξυμνούνται με βάση τις μεγαλύτερες αδυναμίες των ανθρώπων. «Αυτό είναι που δεν κατάλαβε ποτέ ο Plácido, ότι δείχνοντας ανοιχτά όλες τις δυστυχίες και τους φόβους σου, αναδεικνύεις τις αρετές σου».

Σε αυτόν τον κόσμο υπάρχει μια αρετή στο να ξέρεις πότε πρέπει να αποσυρθείς… 
 

Πηγή: skai.gr