Κλείσιμο

Nirvana... 2024: Πώς θα ήταν η ζωή του Curt Cobain εάν δεν είχε αποφασίσει να τραβήξει την σκανδάλη

Δεν θα μάθουμε ποτέ. Άφησε όμως πίσω του μερικές ενδείξεις για το τι θα συνέβαινε αν...

Aν ο θρυλικός Κερτ Κομπέιν – που πέθανε πριν από 30 χρόνια – ζούσε σήμερα, θα ήταν 57 ετών.

Κάποια κύρια χαρακτηριστικά της προσωπικότητας του δίνουν μερικές ενδείξεις για το πώς θα μπορούσε να είναι ως... «μεσήλικας indie ροκάς»

Ποια είναι «η επόμενη ημέρα» για καλλιτέχνες που γίνονται γρήγορα διάσημοι;

Για τον Κέρτ, δε θα μάθουμε ποτέ. Άφησε όμως πίσω του μερικές ενδείξεις για το τι θα συνέβαινε αν...

Αυτό που προκαλεί θαυμασμό περισσότερο, για τον εμβληματικό καλλιτέχνη, είναι το πόσα κατάφερε και πόσο γρήγορα επέκτεινε τους καλλιτεχνικούς του ορίζοντες σε τόσο σύντομο χρονικό διάστημα.

Θα είχε συνεχιστεί να έχει τις ίδιες καλλιτεχνικές ανησυχίες;

Αν ζούσε σήμερα ο Κομπέιν θα ήταν 57 ετών.

Με ποιον θα συνεργαζόταν και πώς θα ταίριαζε στο μουσικό και πολιτιστικό τοπίο του σήμερα;

Ο Κομπέιν ήταν καλά οπλισμένος για να αντιμετωπίζει... ό, τι λάχει στη ζωή,  έχοντας ιδιαίτερα αμφιλεγόμενη προσωπικότητα, προσαρμοστικότητα και χιούμορ.

Οι ιστορικοί του πολιτισμού και οι δημοσιογράφοι τείνουν να επικεντρώνονται στον Κομπέιν παρουσιάζοντας τον ως ταλαιπωρημένο, καταθλιπτικό αδύνατο νέο της εποχής του grunge, περσόνα- επιτομή μιας γενιάς που είχε χάσει το δρόμο της.

Αυτό ίσως τον αδικεί γιατί περισσότερον τον προβάλλει ίσως ως καρικατούρα − ή ως κάτι πολύ συγκεκριμένο και «κόμπακτ».

Τόσο κόμπακτ όσο το τσιμεντένιο άγαλμά του που αποκαλύφθηκε στη γενέτειρά του στο Αμπερντίν της Ουάσιγκτον το 2014, την ημέρα που συμπληρώνονταν 20 χρόνια από τον θάνατό του/

Ενα μάλλον κλισέ grunge άγαλμα άνδρα, με σκισμένα τζιν και ουλή πάνω από το μάτι.

Τι θα σκεφτόταν άραγε εκείνος για το θέαμα;

Μακριά από τα εγκώμια και την αγιοποίηση του που έχει γίνει περισσότερο βιομηχανία τα τελευταία τριάντα χρόνια, η αντίληψη ότι ο Κομπέιν είχε στην πραγματικότητα  κακό, αν και σκοτεινό πνεύμα, είναι εκεί στα τραγούδια του.

Οι κομμένοι στίχοι και οι συγκλονιστικές αντιπαραθέσεις, δείχνουν ότι όχι μόνο λάτρευε τη φρενίτιδα και τη φήμη που είχε αποκτήσει αλλά προσπαθούσε να την συντηρήσει.

Λίγους μήνες πριν το τέλος, θαρρείς πως ο Κομπέιν ακουγόταν αβέβαιος, ανακρίνοντας τον εαυτό του στο τελευταίο άλμπουμ των Nirvana, In Utero: "Τι άλλο να είμαι;... Τι άλλο να πω;... Τι άλλο να γράψω;"

Το εμβληματικό live του στο MTV Unplugged έδωσε μερικές απαντήσεις, προσφέροντας του ένα έρεισμά για να ξεφύγει από το καλλιτεχνικό και υπαρξιακό του τέλμα.

Ο Michael Stipe των REM είπε ότι συζητούσαν για μια πιθανή τους συνεργασία μερικές εβδομάδες πριν την αυτοκτονία του.

Σήμερα, είναι πολύ πιθανό να φανταστεί κανείς τον Κομπέιν (όπως ορισμένους άλλους της γενιάς του) να ως δημιουργό μιας πολιτιστικής κληρονομιάς, «ηγέτη» μιας τάσης.

Να ηγείται του «Nirvana, η 35η επετειακή περιοδεία!» ως «μουσικό απόβρασμα», που φλερτάρει με πολλές και διαφορετικές εκφάνσεις της μουσικής με τον τρόπο που ενδεχομένως το έκανε ο συνομήλικός του, Mark Lanegan στο Σιάτλ.

Δε θα βρισκόταν πλέον στο επίκεντρο της ποπ κουλτούρας, αλλά δεν θα έμενε στην αφάνεια.

Ο Κομπέιν δεν ένιωσε ποτέ εντελώς άνετα με το να βρίσκεται το κέντρο της προσοχής.

Κάποτε είπε ότι λαχταρούσε τη φήμη του Τζον Λένον, αλλά ήθελε και την ανωνυμία του Ρίνγκο Σταρ.

Υποθέτουμε λοιπόν ότι θα συνέχιζε να κινείται, από δημιουργία σε δημιουργία σαν τον Ντύλαν, τον Λάνεγκαν, τον Λου Ριντ ή Νιλ Γιανγκ, ψάχνοντας μια νέα έμπνευση, αντί να γίνει ένα τζουκ μποξ με τις μεγαλύτερες επιτυχίες του.

Πιθανότατα δεν θα ήταν πια μια τεράστια διασημότητα γιατί ποτέ δεν λαχταρούσε αυτό το σταθερό επίπεδο προσοχής των μέσων ενημέρωσης.

Αλλά η δουλειά του θα τον κρατούσε πάντα στην επικαιρότητα γιατί θα ήταν αρκετά ανήσυχος και περίεργος ώστε να συνεχίσει να εξερευνά.

«Τι άλλο να είμαι;» θα ήταν μια συνεχής ερώτηση με μια νέα απάντηση κάθε χρόνο.

Με ποιον θα μπορούσε να συνεργάζεται στο σήμερα; Καλλιτέχνες με ταλέντο στην «προβοκατόρικη μουσική»  και κομψό χιούμορ θα τον γοήτευαν: ο Josh Homme των Queens of the Stone Age, οι The Julie Ruin και οι Kathleen Hanna του Le Tigre, ο Jack White.

Το αν θα «έβγαινε μπροστά» ο Κομπέιν είναι άλλο θέμα.

Ίσως να δημιουργούσε όντας πάντοτε φευγάτος σε περιοδεία με τους ήρωές του, αυτούς που μεσουράνησαν τη δεκαετία του '80.

Πηγή: BBC