ΚΑΙΡΟΣ

Γιάννης Βαρδής: «Ένα κομμάτι μου μεγάλο έσβησε, χάθηκε όταν έφυγε ο πατέρας μου»

Του πήρε 8 χρόνια για να μπορέσει να το διαχειριστεί

Δέκα χρόνια συμπληρώθηκαν στις 2 Σεπτεμβρίου από την ημέρα που ο Αντώνης Βαρδής έφυγε από τη ζωή.

Ο γιος του Γιάννης Βαρδής με αφορμή τη συμπλήρωση αυτής της δεκαετίας βρέθηκε στην εκπομπή «Στούντιο 4» και μίλησε για τον τρόπο που έχει διαχειριστεί ο ίδιος αυτή τη μεγάλη προσωπική απώλεια και τη βοήθεια της ψυχοθεραπείας.

«Προσπαθώ να το διαχειριστώ όσο μπορώ. Ο χρόνος απαλύνει πολύ τα πράγματα, αλλά δεν κλείνει ποτέ η πληγή. Πάντα τον σκέφτεσαι τον άνθρωπό σου. Δεν σκέφτεσαι στενάχωρες καταστάσεις, σκέφτεσαι πιο ευχάριστες στιγμές, χαρούμενες, εύθυμες στιγμές, στιγμές που έχουμε ζήσει μαζί.
Τα τελευταία 2 χρόνια το διαχειρίζομαι πιο σωστά, δεν στενοχωριέμαι τόσο πολύ» είπε ο Γιάννης και συνέχισε:

«Ο χρόνος βοηθάει. Ήρθε μόνο του. Οι συνθήκες, τα παρεμφερή όλα που έχουν να κάνουν με την οικογένεια, δηλαδή η τριβή βοηθάει πάρα πολύ. Ήρθε και έδεσε και απάλυνε κάποια πράγματα μέσα μου, χωρίς να σημαίνει ότι δεν υπάρχουν και δύσκολα πράγματα».

Ενώ αναφέρθηκε και στη βοήθεια που έχει δεχτεί από ψυχολόγο για να διαχειριστεί το πένθος του:

«Επειδή πηγαίνω σε ψυχολόγο, με έχει βοηθήσει πάρα πολύ. Τους τελευταίους μήνες συνειδητοποιήσαμε κάτι, που είτε συνειδητά, είτε ασυνείδητα δεν το είχα συνειδητοποιήσει ποτέ. Κάναμε μια κουβέντα που μου είπε: "Όταν πέθανε ο πατέρας σου, πέθανες και εσύ".

Νομίζω ότι αυτό είναι πολύ ζόρικο και με ταρακούνησε πάρα πολύ. Δηλαδή ακόμα προσπαθώ να το διαχειριστώ μέσα μου, γιατί έχει δίκιο. Ένα κομμάτι μου μεγάλο έφυγε, έσβησε, χάθηκε. Ο σκοπός είναι να το επαναφέρουμε».

Πώς νιώθει όμως ακούγοντας τα τραγούδια του πατέρα του και βλέπονατς την εικόνα του σε κλιπ και εκπομπές που υπάρχουν παντού;

«Εγώ θεωρώ ότι το γεγονός ότι υπάρχει η υπενθύμιση του πατέρα μου μού κάνει πάρα πολύ καλό. Όχι, τον πρώτο χρόνο, τον πρώτο χρόνο προσπαθούσα να αποφύγει κόσμο που ήξερε τον πατέρα μου, γιατί θα μου λέγανε πράγματα για εκείνον και ήθελα να ξεχαστώ. Προσπαθούσα να μην ακούω τραγούδια του.

Πλέον, όμως, νιώθω τόσο όμορφα που μπορώ οποιαδήποτε στιγμή να τον φέρω μπροστά μου, να ακούσω τη φωνή του, να δω την εικόνα του. Είναι για εμένα πάρα πολύ σημαντικό».