O Διόδωρος ο Σικελιώτης έγραψε τον 1ο αιώνα για μια φυλή από «τρομακτικές πολεμίστριες» που ζούσαν κάποτε «στα δυτικά μέρη της Λιβύης, στα όρια του κατοικημένου κόσμου». Ήταν μια κοινωνία έγραφε, αλλιώτικη από κάθε γνωστή κοινωνία μέχρι τότε. Οι Αμαζόνες είναι ακόμη και σήμερα ένας από τους πιο διάσημους και ανθεκτικούς ελληνικούς μύθους.
Στον Ένατο άθλο του Ηρακλή, περιγράφεται η μάχη του ημίθεου με τις Αμαζόνες, για την απόκτηση της ζώνης της βασίλισσάς τους. Υπάρχουν πολλές φιλολογικές αναφορές πάνω στον συγκεκριμένο μύθο, ήδη από τον 6ο – 5ο αι. π.Χ. (Ίβυκος, Επίμαρχος, Ευριπίδης) έως τον 4ο αι. μ.Χ. (Κόιντος Σμυρναίος στο Μεθ’ Όμηρον Λόγους).
Ο Άρης, θεός του πολέμου, δώρισε τη ζώνη στην κόρη του ως σύμβολο «του πρωτεύειν άπασών», ως σύμβολο δηλαδή της κυριαρχίας και βασιλείας της πάνω σε κάθε ύπαρξη. Κατ’ αυτόν τον τρόπο η ζώνη είναι ένα σύμβολο εξουσίας, και αν θέλουμε να το προχωρήσουμε περισσότερο, ως σύμβολο της γυναικείας εξουσίας.
Ο όρος Αμαζών προέρχεται από το «α» στερητικό και το «μαζός» από το μύθο ότι οι Αμαζόνες έκοβαν το δεξί τους μαστό, ώστε να μη τους εμποδίζει στη χρήση των όπλων. Σύμφωνα με το λεξικό του Δημητράκου, Αμαζόνα είναι η επιδέξια ιππεύτρια. Η αρχική προέλευση του όρου Αμαζόνα είναι αβέβαιη και δεν μπορεί να εξακριβωθεί μέσα από τις φιλολογικές πηγές. Η αντίληψη ότι Αμαζόνα σημαίνει γυναίκα χωρίς μαστό, επινοήθηκε από τον Έλληνα ιστορικό Ελλάνικο, τον 5ο αιώνα π.Χ.
Αυτές, λοιπόν, οι πολεμίστριες που ίππευαν και κρατούσαν τόξα, οι οποίες πολεμούσαν και κυνηγούσαν όπως οι άνθρωποι, έχουν από καιρό περιβληθεί από μύθους, αλλά οι αρχαιολόγοι ανακαλύπτουν όλο και περισσότερες αποδείξεις ότι πράγματι υπήρχαν.
Οι ανασκαφές σε τάφους μέσα σε μια νεκρόπολη της εποχής του χαλκού στο Ναχτσιβάν του Αζερμπαϊτζάν αποκάλυψαν ότι οι γυναίκες είχαν ταφεί με όπλα, όπως αιχμές από τόξα που ήταν αιχμηρά σαν ξυράφια, ένα χάλκινο στιλέτο και ένα ρόπαλο, καθώς και κοσμήματα.
Οι αρχαιολόγοι κατέληξαν στο συμπέρασμα ότι θα μπορούσαν να ήταν γυναίκες Αμαζόνες που έζησαν πριν από 4.000 χρόνια. Αυτές οι τρομακτικές γυναίκες φημίζονταν για τις χωρίς άνδρες κοινωνίες τους και το θάρρος τους στο πεδίο της μάχης, ιδιαίτερα στην τοξοβολία.
Η ιστορικός Bettany Hughes δήλωσε στον «Observer»: «Δείχνει ότι υπάρχει αλήθεια πίσω από τους μύθους και τους θρύλους της αρχαίας Ελλάδας».
Είπε ότι τα στοιχεία αυτά είναι ακόμη πιο σημαντικά όταν συνδέονται με προηγούμενα ευρήματα. Το 2019, βρέθηκαν στη Ρωσία τα λείψανα τεσσάρων γυναικών πολεμιστριών που είχαν θαφτεί με βέλη και λόγχες και το 2017 Αρμένιοι αρχαιολόγοι έφεραν στο «φως» τα λείψανα μιας γυναίκας που φαίνεται ότι πέθανε από τραύματα μάχης, καθώς ένα βέλος ήταν «καρφωμένο» στο πόδι της. Στις αρχές της δεκαετίας του 1990, βρέθηκαν τα λείψανα μιας γυναίκας θαμμένης με στιλέτο κοντά στα σύνορα με το Καζακστάν.
Ορισμένοι από τους σκελετούς αποκαλύπτουν ότι οι γυναίκες χρησιμοποιούσαν εκτενώς τόξα και βέλη, σύμφωνα με την ιστορικό.
«Τα δάχτυλά τους είναι παραμορφωμένα, επειδή χρησιμοποιούσαν τόσο πολύ τα βέλη. Οι αλλαγές στις αρθρώσεις των δακτύλων δεν θα συνέβαιναν μόνο από το κυνήγι. Αυτό που είναι, επίσης, συναρπαστικό είναι ότι πολλά από τα ευρήματα των οστών δείχνουν σαφείς ενδείξεις για παρατεταμένο χρόνο πάνω στη σέλα. Οι λεκάνες των γυναικών είναι βασικά ανοιχτές επειδή ιππεύουν άλογα».
Τέλος, η ιστορικός επισήμανε ότι τα κοσμήματα περιλαμβάνουν περιδέραια από κορνεόλη: «Η καρνεόλη (ή κορνεόλη) είναι ορυκτό ερυθροκάστανου χρώματος που χρησιμοποιείται συνήθως ως ημιπολύτιμος λίθος. Τη συναντάς συχνά όταν πρόκειται για αρχιέρειες ή θεές. Είναι, λοιπόν, ένα σημάδι γυναικών με κύρος».
Τα ευρήματα θα αποκαλυφθούν σε μια νέα σειρά του Channel 4 τον Απρίλιο, με τίτλο «Bettany Hughes' Treasures of the World».
Πηγή: skai.grΔιαβάστε τις Ειδήσεις σήμερα και ενημερωθείτε για τα πρόσφατα νέα.
Ακολουθήστε το Skai.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις.