Μαζί με τις φυλακές, τα εν λειτουργία εργοστάσια αποτελούν τους θεσμούς των νεωτερικών κοινωνιών για τους οποίους αρμόζει, περισσότερο από κάθε άλλον, ο χαρακτηρισμός «άβατο». Σπάνια όσοι δεν έχουν επαγγελματική σχέση με τον χώρο έχουν την ευκαιρία εισόδου σε κάποιον από τους εναπομείναντες «σύγχρονους καθεδρικούς» της εποχής μας.
Στα «άδυτα» της κλωστοϋφαντουργίας Μουζάκη
Έτσι, η ομαδική έκθεση «Το Φαινόμενο της Πεταλούδας» αποτελεί μια πρώτης τάξεως ευκαιρία για το κοινό να εισχωρήσει στα άδυτα της κλωστοϋφαντουργίας Ελ. Δ. Μουζάκης – «Πεταλούδα», στην περιοχή του Ελαιώνα, πλάι στον, εγκιβωτισμένο, φευ, Κηφισό. Η έκθεση, που διοργανώθηκε από την artefact athens, σε επιμέλεια του Κώστα Πράπογλου, είναι μάλλον και η πρώτη που φιλοξενείται σε εν λειτουργία εργοστάσιο.
Σαράντα ένας καλλιτέχνες και καλλιτέχνιδες συμμετέχουν σε αυτή την έκθεση σύγχρονης τέχνης, με έργα που συνομιλούν άμεσα με τον χώρο (site-specific) και επιχειρούν να ανταποκριθούν στο εννοιολογικό πλαίσιο που έθεσε ο επιμελητής, το οποίο δεν είναι άλλο παρά μια ποιητική και αλληγορική μεταφορά του «φαινομένου της πεταλούδας»: Σύμφωνα με τη θεωρία του χάους, μια απειροελάχιστη μεταβολή στη ροή των γεγονότων («το πέταγμα μιας πεταλούδας στο Πεκίνο») οδηγεί, με την πάροδο του χρόνου, σε μια εξέλιξη δραματικά διαφορετική από εκείνη που θα λάμβανε χώρα, αν δεν είχε συμβεί η μεταβολή («…μπορεί να προκαλέσει καταιγίδα στη Νέα Υόρκη»).
Πορεία προς την Ελευσίνα
Οι συμμετέχοντες και οι συμμετέχουσες αλληλεπιδρούν με το βιομηχανικό περιβάλλον και τον μηχανολογικό εξοπλισμό του εργοστασίου, ενώ πολλοί και πολλές χρησιμοποιούν το νήμα που παράγεται εκεί ως πρώτη ύλη για τα έργα τους, είτε στη φυσική είτε στη συμβολική του υπόσταση. Αντίθετα, μικρή φαίνεται να είναι η επίδραση της ανθρώπινης εργασίας, είτε ως καθημερινής σχέσης (της κατεξοχήν σχέσης!) στο εσωτερικό του εργοστασίου είτε ως μνήμης και βιωμένης εμπειρίας.
Η εκθεσιακή αφήγηση δημιουργεί για τον επισκέπτη μια πορεία, συνειδησιακή και συναισθηματική, από τον Πάνω στον Κάτω Κόσμο, από το επίπεδο του εδάφους στο σκοτεινό υπόγειο, το οποίο αποδεικνύεται συγκινησιακά πολύ πλουσιότερο. Η εμμονή, άλλωστε, του Κώστα Πράπογλου με την πορεία προς την Ελευσίνα και τα Μυστήριά της, με την Ιερά Οδό και με τους χώρους μετάβασης γενικότερα είχε γίνει εμφανής και στις δύο προηγούμενες ομαδικές εκθέσεις που επιμελήθηκε, στο Ψυχιατρικό Νοσοκομείο του Δαφνίου («Reality Check» Iκαι ΙΙ, 2021 και 2022, αντίστοιχα).
Στην αυλή του εργοστασίου
Αυστηρά δομημένη, η εκθεσιακή αφήγηση ακολουθεί μια διαδρομή που ξεκινά από την αυλή του εργοστασίου, όπου τον επισκέπτη υποδέχεται το μεγάλης κλίμακας έργο από νήμα, ύφασμα και ζωγραφισμένο καμβά της Εοζέν Αγκοπιάν («In Process Twice»), το οποίο ολοκληρώθηκε επιτόπου, με σαφείς αναφορές στη χρυσαλλίδα και τη μεταμόρφωση.
Στη συνέχεια, μια σειρά έργων παρατίθενται πλάι στον μηχανολογικό εξοπλισμό του εργοστασίου, έχοντας στο επίκεντρο του προβληματισμού τους τον χρόνο (Christina Anid, «Vortex»), την εξέλιξη και τον μετασχηματισμό (Alison Woods, «Chrysalis»), αλλά και τις ρίζες (Άννα Πετρανάκη, «Antennas»).
Διαβάστε περισσότερα στο monopoli.gr
Διαβάστε τις Ειδήσεις σήμερα και ενημερωθείτε για τα πρόσφατα νέα.
Ακολουθήστε το Skai.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις.
