Όταν γράφω κατά μόνας σημειώματα εις εαυτόν διαθέτω πλήρη εξουσία επί του κονδυλοφόρου, οπότε τον υποχρεώνω να βάζει οξείες και βαρείες, περισπωμένες και υπογεγραμμένες, ψιλές και δασείες. Μέσα μου οι εντολές του παλιού σχολείου «Μακρόν προ μακρού οξύνεται» και «Μακρόν προ βραχέος περισπάται» ακούγονται σαν μινύρισμα ενός χαμένου παρελθόντος. Επιτρέπω όμως στον εαυτό μου όλη τη χλιδή της ελληνικής γραφής, όπως ήταν αυτονόητη επί πολλούς αιώνες. Γνωρίζοντας φυσικά ότι τα τελευταία σαράντα χρόνια οι συνάνθρωποί μου αρκούνται σε ένα και μόνο απέριττο τονικό σημάδι που συνευρίσκεται ασύστολα με όποια λέξη κι αν του δώσεις. Και υποθέτοντας ότι οι νεότεροι, και μόνο από αισθητική άποψη, θα θεωρούν περιττό όλον αυτό τον μπαρόκ διάκοσμο της παλιάς γραφής.
Μέχρι που πριν από λίγες μέρες έμεινα έκπληκτος παίρνοντας το ηλεκτρονικό μήνυμα ενός νεαρού ποιητή γραμμένο με το πολυτονικό σύστημα. Η κάθε γραμμή αίφνης ήταν και μια ζαρντινιέρα με όλα τα πλουμίδια των παλιών ελληνικών. Του τηλεφώνησα για να μάθω αν επρόκειτο για προσωπική ιδιορρυθμία ή ίσως για κάποιο ευρύτερο κίνημα για την επαναφορά της έκπτωτης βασιλείας των τόνων. Ο νεαρός ποιητής με αφόπλισε. Είναι, μου είπε, μια συμβολική πράξη αντίστασης στην κυριαρχία του εύκολου, του επιφανειακού, του ξώφαλτσου. Έχει εγκαταστήσει λοιπόν στον υπολογιστή του το πολυτονικό και παλεύει καθημερινά με τα πλήκτρα για την ορθή όξυνση και δάσυνση.
Ήταν Ιανουάριος του 1982, όταν μέσα στη μεταμεσονύκτια σκοτία μια δράκα βουλευτών που είχαν απομείνει ως εκείνη την ώρα στα έδρανά τους ψήφισαν τροπολογία επί νομοσχεδίου για τις εισαγωγικές εξετάσεις στα πανεπιστήμια, με την οποία επιβλήθηκε το μονοτονικό σύστημα. Αυτοί που συνήθως ομνύουν στην αδιάσπαστη συνέχεια της ιστορίας και του έθνους επικύρωσαν τη διάσπαση της ιστορίας της ελληνικής γραφής. Και τώρα οι μαθητές φρικιούν με το που βλέπουν και μόνο αρχαίο κείμενο. Φυσικά η μεταρρύθμιση αυτή προβλήθηκε σαν την ανατολή μιας νέας εποχής, μιας εποχής των φώτων. Είχαν φροντίσει εκ των προτέρων τα συγκροτήματα του τύπου εκείνης της εποχής να πείσουν την πολιτική. Γιατί οι μελέτες τους έδειχναν ότι με το μονοτονικό θα εξοικονομούσαν αμέτρητες εργατικές ώρες. Τη διαφήμιση της απόφασης ανέλαβαν «φωτισμένοι» παιδαγωγοί που επέβαλαν με τον καιρό τη λατρεία της ευκολίας ως ιδεώδες μάθησης.
Και τώρα τι ζητάμε εμείς μετά από τόσες δεκαετίες που οι άνθρωποι περνούν μια χαρά και χωρίς τόνους; Είναι η συμβολική ανταρσία του νεαρού ποιητή που δεν μας αφήνει να κοιμηθούμε. Ναι, λοιπόν, μέσα στην προϊούσα θεοποίηση της ευκολίας και της ραστώνης, ας επιδοθούμε σε αντίστροφες σκληραγωγίες. Ας γράψουμε πάλι βουστροφηδόν, ας δοξάσουμε πάλι τις περισπωμένες. Να κατέβουμε στους δρόμους διεκδικώντας όχι την ανασύσταση του παλιού στην παιδεία, αλλά την παλινόρθωση του μόχθου.
Διαβάστε τις Ειδήσεις σήμερα και ενημερωθείτε για τα πρόσφατα νέα.
Ακολουθήστε το Skai.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις.
