Ακινησία, η νέα «Μεγάλη Ιδέα» της κυβέρνησης

Φτάνουμε, αισίως, στο τέλος των μνημονίων, με την γνωστή τους μορφή, επιμένοντας ωστόσο στην πολιτική του «τροχάδην επιτόπου» για την δημιουργία υπερπλεονασμάτων, που αποδυνάμωσε την οικονομία, διέλυσε την αγορά και συνέθλιψε τον κόσμο της εργασίας, εξαντλώντας την κοινωνία.

Τώρα κοιταζόμαστε όλοι μεταξύ μας και αναρωτιόμαστε πώς θα πάμε παρακάτω. Ο κόσμος κουράσθηκε, απελπίσθηκε και συνεχίζει να μην πιστεύει σε τίποτα. Οι δανειστές θεωρούν ότι ξεμπέρδεψαν με την Ελλάδα, με τις ελάχιστες δυνατές απώλειες για τους ίδιους. Οι αγορές δείχνουν με την τουρκική κρίση και την Ιταλική που ακολουθεί ότι δεν μας περιμένουν με ανοιχτές «αγκάλες» και το μαξιλάρι ρευστότητας παραμένει ασαφές εάν μπορεί να χρησιμοποιηθεί υπό οποιαδήποτε προϋποθέσεις ή η Ελλάδα θα υποχρεούται να δανείζεται από τις αγορές ακόμα και με απογορευτικά επιτόκια.

Τα αδιέξοδα κορυφώνονται από την κυβερνητική στρατηγική «ακινησίας» (στα όρια της βαρεμάρας) που καθιέρωσε, ελλείψει άλλης πολιτικής που θα αντικαταστήσει το μνημόνιο.

Οχτώ χρόνια μετά φαίνεται ότι η κοινωνία πάσχισε να προσαρμοστεί – δεν είχε επιλογή. Έμεινε, όμως, πεισματικά απροσάρμοστο το πολιτικό σύστημα. Ο δε ΣΥΡΙΖΑ κατάφερε μόνο ένα πράγμα: να προσαρμοστεί με επιτυχία σε όλες σχεδόν τις κακές πρακτικές των προηγούμενων κυβερνήσεων και έβαλε την «πινελιά» του, αποδεχόμενο οτιδήποτε έρχονταν από τις Βρυξέλες προκειμένου να διατηρηθεί στην εξουσία.

Μαθαίνω ότι ο υπουργός των Οικονομικών Ευκλείδης Τσακαλώτος, επέλεξε η προσεχή εβδομάδα εξόδου από τα μνημόνια να είναι η μια από τις δύο εβδομάδες των διακοπών του.

Νομίζω ότι ορθά πράττει... 
Η δουλειά που κανονικά έπρεπε να παρουσιάσει την προσεχή εβδομάδα, όφειλε να την έχει ολοκληρώσει εδώ και καιρό. Δεν το έκανε. Δεν παρουσίασε ένα ρεαλιστικό εθνικό σχέδιο ανάπτυξης, αλλά αρκέστηκε στις λύσεις των Eurogroup, με βαριεστημένες εκφράσεις περί «αλλαγής σελίδας» και δήθεν «καθαρής εξόδου»…

Παιχνίδια που παίζει η ζωή… Ο «μεταρρυθμιστής», προεκλογικά, αριστερός οικονομολόγος που υποσχόταν πλήθος εθνικών πολιτικών να αρκείται στις αποφάσεις των οργάνων που ο ίδιος κατηγορούσε ότι αδιαφορούν για την ανάπτυξη και την κοινωνία…

Πηγή: Νίκος Φιλιππίδης